خیابان‌های شهرهای ایران همچون شریان‌های حیاتی یک موجود زنده محل تلاقی منافع و حرکت‌های متنوعی است. رانندگان خودروهای سواری و سنگین، موتورسواران پرسرعت، عابران پیاده با قدم‌های عجولانه و دوچرخه‌سواران که اغلب به عنوان نمادی از تحرک سبز و اقتصادی ظاهر می‌شوند، همگی در این فضا به هم می‌پیوندند.

دوچرخه‌سواری، به عنوان گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه و دوستدار محیط‌زیست، در سال‌های اخیر رواج بیشتری یافته اما این افزایش حضور چالش‌های جدیدی را نیز به همراه آورده است. از یک سو، رانندگان وسایل نقلیه موتوری با حجم بالای ترافیک دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ از سوی دیگر، دوچرخه‌سواران به دنبال مسیری امن برای تردد روزمره یا تفریحی خود هستند. عابران پیاده نیز که اغلب سالخورده یا کودکان هستند، نیاز به فضایی آرام برای عبور دارند. موتورسواران، با چابکی خاص خود، گاهی مرزهای سرعت را آزمایش می‌کنند و همه این عناصر در یک اکوسیستم ترافیکی پیچیده به هم وابسته‌اند.