به گزارش مجله ماشین، افزایش دوباره آلودگی هوا بار دیگر این پرسش را در محور توجه قرار داده که سهم هر بخش در تولید آلایندگی چقدر است و چه عواملی واقعاً بیشترین نقش را دارند. بررسی الزامات قانونی و استانداردهای تولید خودرو نشان می‌دهد مسئله بیش از آنکه به خودروهای صفر مربوط باشد، به ناوگان فرسوده، کیفیت سوخت و شرایط بهره‌برداری بازمی‌گردد.

در حال حاضر هیچ خودرویی بدون رعایت استاندارد آلایندگی یورو۵ و استاندارد ملی مصرف سوخت ۴۲۴۱ اجازه تولید و عرضه ندارد. خودروهای جدید قبل از شماره‌گذاری تحت آزمون‌های دقیق قرار می‌گیرند و تنها در صورت تأیید رسمی، مجوز تردد می‌گیرند. به همین دلیل، سهم این خودروها در آلودگی هوا بسیار محدود است و نمی‌توان آنها را عامل اصلی وضعیت کنونی دانست.

اکنون بیش از ۲۰ میلیون خودرو در کشور در حال تردد است و بخش بزرگی از این ناوگان یا سن بالا دارد یا فاقد استانداردهای به‌روز است. این گروه  (شامل خودروهای کاملاً فرسوده و خودروهای خارج از رده استاندارد) اصلی‌ترین منبع تولید آلایندگی محسوب می‌شوند. بدون اجرای یک طرح جامع و مؤثر اسقاط، هر اندازه سختگیری برای خودروهای نو افزایش یابد، تنها بخش کوچکی از مشکل برطرف خواهد شد.

یکی از مهم‌ترین موانع دستیابی به هوای پاک، کیفیت سوخت مصرفی است. پیشرانه‌های جدید، به‌ویژه موتورهای توربوشارژ و تزریق مستقیم (GDI)، برای عملکرد صحیح به سوخت با اوکتان بالا و ترکیب پایدار نیاز دارند. سوخت بی‌کیفیت باعث بروز ناک، احتراق ناقص، و افزایش استهلاک می‌شود و حتی خودروهای تازه تولیدشده را در مدت کوتاه به منبع آلایندگی تبدیل می‌کند.

وجود مقادیر بالای گوگرد در سوخت، کارایی کاتالیست را به‌طور جدی کاهش می‌دهد و عمر آن را تا یک‌پنجم کم می‌کند. این موضوع عملاً سبب می‌شود خودرویی که از خط تولید با استانداردهای کامل خارج شده، در مدت کوتاهی به جمع خودروهای آلاینده بپیوندد؛ به‌ویژه زمانی که فرهنگ تعویض کاتالیست هنوز در کشور فراگیر نشده است.

آزمون‌ها نشان می‌دهد تولید آلایندگی خودرو در سرعت‌های ۵ تا ۱۰ کیلومتر بر ساعت چند برابر رانندگی یکنواخت است؛ وضعیتی که در ترافیک‌های طولانی کلان‌شهرها دائماً تکرار می‌شود. بنابراین بخش قابل توجهی از آلودگی هوا نه از ناحیه کیفیت تولید، بلکه از مدیریت ترافیک و زیرساخت‌های حمل‌ونقل نشأت می‌گیرد.

برچسب ها: اسقاط خودرو