به طور حتم هیچ پیکاپ آمریکایی نمی‌تواند از نظر اصالت و تاریخچه پا به پای فورد سری F بیاید. وقتی فورد 32 ساله بود تازه دوج رم به دنیا آمد. اولین نسل رم سال 1981 به‌عنوان یک پیکاپ سبک و بر اساس وانت‌بار D شرکت تولید شد. درواقع دوج قصد داشت محصولی با قابلیت‌های مانور بیشتر عرضه کند. نه فقط این، در همان اولین حضور رم، مشخص شد که دوج از نظر مشخصات فنی و آپشن نیز نظر ویژه‌ای روی فرزند جدید خود دارد. واکنش بازار به پیکاپ رم، غافلگیرانه بود. نسل اول این خودرو 13 سال روی خط تولید باقی ماند.

اواسط دهه 90 دومین نسل رم با یک انقلاب در طراحی‌اش ظاهر شد. دیگر نمی‌شد به آن یک پیکاپ سبک گفت. رم حالا تبدیل به یک محصول فول‌سایز شده بود. هدف شرکت از ساخت خودرویی «پرآپشن و پرقدرت با توانایی حمل بار»، به ساخت خودرویی که علاوه بر همه ویژگی‌های فوق، «قابلیت‌های آفرود» هم داشته باشد، توسعه پیدا کرد. یکی از ترسناک‌ترین مدل‌های این سری نسخه 8 لیتری 10 سیلندر V شکل مگنوم بود.

دوج در نسل سوم دیگر به سیم آخر زد. رم جدید که سال 2002 آمد عملاً همان وایپر جادویی بود که پیکاپ شده بود. رم نسل سه، در خاص‌ترین مدل خود مجهز به پیشرانه هیولاگونه 8.3 لیتری SRT شده بود. در این دوره نه فقط به‌عنوان یک پیکاپ باربر تنومند شناخته می‌شد بلکه حالا برای آفرودرهای بازار هم شاخ و شانه می‌کشید. از سال 2009 و با آغاز عرضه نسل چهار، برند Ram از Dodge جدا شد و عملاً تبدیل به نشانی مستقل برای تولید پیکاپ فول‌سایز سنگین‌وزن شد. به همین دلیل است که این اواخر دیگر به آن دوج رم نمی‌گویند؛ فقط رم. هیچ خودرویی در بازار آمریکا نمی‌توانست با میزان فروش فورد F150 رقابت کند؛ اما این دلیل نمی‌شد که رم بازی را واگذار کند. قوچ قلچماق آمریکایی بازی را به سمتی که در آن تخصص و شگرد داشت، کشاند. شعبده‌بازی در خارج از جاده. این دفعه فورد بود که به دنبال راهی برای جواب دادن به دوج بود. سری Raptor پاسخ بیضی آبی (نشان فورد) به نسخه‌های SLT و Rebel رم بود. رقابت تازه داشت داغ می‌شد.

10 سال بعد که پنجمین نسل رم رونمایی شد، تمام پیکاپ‌های دنیا یک گام به عقب رفتند. این دیگر یک وانت عضلانی به حساب نمی‌آمد. دنیا شاهد ظهور یک نفربر زرهی بود. در حالی که حتی مدل‌های معمولی رم جدید هم برای ساکت کردن رفقا کافی بود، شرکت ناگهان نسخه TRX را رو کرد که به معنی واقعی کلمه، صدور فرمان قتل‌عام در بازار پیکاپ‌های سنگین‌وزن آمریکایی بود.

تی.آر.ایکس واژه‌هایی جدید به لغتنامه طراحی خودرو اضافه می‌کند. آنچه می‌بینیم هندسه‌ای پویا از وقار و صلابت است. اتفاقاً رم نمی‌خواسته خودش را خیلی تهاجمی و جسور نشان دهد. به جای آن ترجیح داده سراغ فلسفه ماجراجویی و هیجان برود. همه‌چیز اینجا در نمای جلو خلاصه شده. چهره‌ای پخته و حرفه‌ای که در عین پیچیدگی‌های متعدد گرافیکی، به‌وضوح دارد به مخاطب حالی می‌کند که با یک الگوی متفاوت روبرو هستید.

واقعاً هم همین‌طور است. در سرتاسر نمای جلویی تی.آر.ایکس ساختارشکنی موج می‌زند. برش داخلی چراغ جلو هماهنگ با فرم جلوپنجره عظیم‌الجثه آن است. نوشته بزرگ RAM به سبک تمام پیکاپ‌های جدید آمریکایی، فونتی حجیم و کشیده دارد. جدا شدن سپر از قسمت بالایی در نوع خودش ایده‌ای خلاقانه برای پازلی کردن بدنه و امکان ارتجاع آن است. یکی از حیرت‌انگیزترین جلوه‌های بصری این پیکاپ، هواکش عظیم روی کاپوت آن با سه چراغ ریز درونش است. ساده ولی بسیار تاثیرگذار.

در نمای جانبی هیچ اغراقی دیده نمی‌شود. فقط دریچه هوای کنار گلگیر به‌صورت ویژه طراحی شده که آن هم فقط از چشم تیزبین‌ها پنهان نمی‌ماند که فرمی شبیه به دریچه کوچک کنار چراغ جلو دارد. ماجرای آن برچسب دایناسور هم که می‌دانید چیست؟ این همان کله «تیرانوسوروس رکس» است. یکی از خون‌خوارترین دایناسورهای عصر ژوراسیک بود که اغلب به آن T-Rex هم گفته می‌شود. این تشابه اسمی با TRX را اتفاقی قلمداد نکنید.

در نمای عقب باز هم نیاز به دقتی بیشتر است تا ریزه‌کاری خاصی را ببینید. همان دریچه‌ای که کنار چراغ جلو و کنار گلگیر بود حالا اینجا کنار چراغ عقب هم گنجانده شده. چقدر خوب که نوشته‌های RAM و TRX به‌صورت مشکی مات انتخاب شده‌اند. واقعاً اگر مثل سایر مدل‌ها کرومی براق بودند، اینطور جلوه‌گری نمی‌کردند. در بخش عقب یک چیز دیگر هم حسابی به چشم می‌آید و آن برجستگی پت و پهن گلگیر و قسمت بار است. این یعنی وفاداری به فرهنگ عضلانی‌سازی یانکی‌ها. دست آخر به اگزوزهای دوبل 127 میلی‌متری می‌رسیم که اغلب روی سوپراسپرت‌های کوپه به این شکل دیده می‌شوند.

کجا هستند آنهایی که همیشه می‌گفتند کابین ماشین آمریکایی‌ها ساده است. الان این چیزی که می‌بینید، ساده است؟ این فرمان از جنس چرم و تریم فیبر کربن با نخ قرمز دست‌دوز، ساده است؟ چقدر آن نمایشگر مرکزی عمومی خوب سر جایش نشسته. انگار اگر مهندسان آن را مثل خیلی‌های دیگر، افقی و سرتاسر می‌ساختند، اینطوری به چشم نمی‌آمد. در سال 2023 دوج نشان داده، فریب دنیای دیجیتال را نخورده است. هنوز هم دکمه‌های مکانیکی حضوری چشم‌گیر در چیدمان عناصر کابین دارند. یکی تحسین‌برانگیزترین بخش‌های داخل تی.آر.ایکس دکمه‌های مربوط به انتخاب حالت اکسل و انتقال قدرت است که درون قابی با فریم نامنظم قرار داده شده‌اند. دوستان هیچ دقت کردید سیستم صوتی یک پیکاپ آفرود آمریکایی، هارمن کاردون است؟

اگرچه این پیکاپ پرفورمنس با هدف تسلط بر هر جغرافیای سخت و طاقت‌فرسایی طراحی شده ولی قرار نیست هرکسی که آن را می‌خرد، سریع به سمت کوهستان حرکت کند. به همین دلیل است که از نظر امکانات رفاهی نیز می‌توان روی تی.آر.ایکس حساب کرد. آمریکایی‌ها بیش از آنکه به قر و فر الکترونیکی خودرویشان اهمیت بدهند، اول سراغ تریم صندلی می‌روند؛ یعنی خیلی برایشان مهم است که با تغییر در سطح آپشن‌ها، نشیمن چقدر بهتر می‌شوند. در این خودرو صندلی‌های عریض با چرم و جیر و دوخت رنگی موسوم به GrayStone نصب شده است.

پشت فرمان پدال‌های آلومینیومی تعویض دنده به خوبی دیده می‌شوند. فقط روی این خودرو است که می‌توان از سلکتور حالات رانندگی به این شکل استفاده کرد. اسپرت و کامفورت و نرمال و این چیزها را فراموش کنید. رم برای رانندگی معمولی، جاده خیس، جاده برقی، آفرود و حتی حالت پرفشار Baja هم مود خاصی در نظر گرفته است. هم‌چنین مثل اسپرت‌های ریزاندام، روی این غول قرمزرنگ لانچ کنترل هم نصب شده تا مرهمی باشد بر بی‌رحمی سوپرشارژر آن. همانطور که قبلاً گفتیم یکی از اصلی‌ترین جلوه‌های داخل کابین تی.آر.ایکس نمایشگر 12 اینچی عمودی آن است. داخل کابین یک پلاک استیل نصب شده که علاوه بر شماره مخصوص خودرو (VIN Number)، نوع پیشرانه و حتی میزان بوست آن حک شده است.

تجهیزات تنها محدود به امکانات رفاهی نمی‌شوند. رم این محصول را با تمرکز روی آفرود ساخته و بنابراین باید هم ملزومات ویژه آن را فراهم کند. در این خودرو تجهیزات خاصی برای سیستم ورودی هوا در نظر گرفته شده که ابتدا هوای ورودی را به محفظه 30 لیتری منتقل می‌کند تا گرد و خاک و حتی رطوبت قبل از رسیدن به پیشرانه، فیلتر شود. تردیدی نیست که بخشی از عملکرد این خودرو در جاده‌های خاکی خواهد بود. به همین دلیل است که شرکت برای آن 2 فیلتر هوا در نظر گرفته که 4 برابر بیشتر از سایر پیکاپ‌ها ریزگردها را جذب می‌کنند.

اما مهم‌ترین آپشن رم 1500 تی.آر.ایکس؛ در این خودرو یک سامانه کنترل جهش و پرش تعبیه شده که به لطف حضور سنسورها و شتاب‌سنج هوشمند، درست در زمانی که سازه خودرو از زمین کنده می‌شود، ارتفاع و سرعت را بررسی می‌کند و در کسری از ثانیه دور موتور، گشتاور، دنده انتخابی، میزان انتقال نیرو بین دو محور و میزان ارتجاع فنرها را تنظیم می‌کند تا در لحظه برخورد مجدد به زمین، مسلط و پایدار به حرکت خود ادامه دهد.

هِل‌کَت. همین یک کلمه برای کِز خوردن شاخ و برگ‌هایمان کفایت می‌کند. آن جلو زیر کاپوت رم تی.آر.ایکس راکتور 6.2 لیتری هشت سیلندر V شکلی تپانده شده که به لطف هم‌جوشی هسته‌ای سوپرشارژر خود می‌تواند 702 اسب‌بخار نیرو را در 6100 دور در دقیقه و 881 نیوتن‌متر گشتاور را در 4800 دور در دقیقه تولید کند. قوی‌ترین پیشرانه استاندارد کارخانه‌ای در دنیای پیکاپ‌های پرفورمنس، شعاری است که دوج با این خودرو به آن می‌نازد. کلاً اعداد و ارقامی مربوط به مشخصات فنی این سازه، ترسناک است. مثلاً حجم مخزن سوختش 125 لیتر است و میزان آب و روغن بلوک پیشرانه به ترتیب 14.5 و 7.5 لیتر اعلام شده است.

سوار رم 1500 تی.آر.ایکس شدن و به آرامی حرکت کردن، مثل دیدن تابلو مونالیزا درون محفظه شیشه‌ای و مثل دیدن اهرام ثلاثه از دور است. با کاتانا (شمشیر سامورایی) که سبزی آش ریز ریز نمی‌کنند. ولی واقعاً نمی‌شد با یکی از خاص‌ترین خودروهای گذرموقت حال حاضر کشور که قیمت پایه‌اش 70 هزار دلار است، رفتاری خارج از شئون داشته باشیم. همینکه شانس داشتیم و سوار شدیم، یک دنیا می‌ارزید.

_{عکاس: محمدرضا اناری}