فیات «۱۲۴» بر اساس مزدا «MX-5»

مزدا برای توسعه نسل کنونی MX-5 به‌منظور کاهش هزینه‌های توسعه در سال۲۰۱۲ با آلفارومئو همکاری‌ را آغاز کرد. این دو شرکت قصد توسعه پلت‌فرم محرک عقب جدیدی را داشتند تا مزدا از آن برای نسل جدید MX-5 استفاده کنند و آلفارومئو نام اسپایدر را بازگرداند. این همکاری اما در سال ۲۰۱۴ به‌دلیل مخالفت رئیس وقت فیات-کرایسلر؛ سرجیو مارشیونه لغو و پروژه به فیات منتقل شد که به معرفی فیات۱۲۴ در سال ۲۰۱۶ انجامید. بااین‌حال، ۱۲۴ فقط چهارسال تولید شد و تنها حدود ۴۲هزار دستگاه فروخت درحالی‌که در همان بازه زمانی MX-5 بیش‌از ۴۰هزار دستگاه فقط در آمریکا فروخت. هرچند خیلی‌ها خواهان قدرت بیشتری در میاتا بودند اما ۱۲۴ با وجود برخورداری از موتور توربوشارژ، به دلیل تاخیر توربو وحشتناک، خودرو کندتری بود و به همین دلیل خریداران همان مزدای اصیل را انتخاب می‌کردند.

تویوتا «یاریس iA» بر اساس «مزدا۲»

مزدا۲ فروش خوبی در بازارهای خارج از آمریکا داشت و به همین دلیل، تویوتا سراغ مزدا رفت تا این خودرو را با برند جوان‌پسند سایون در آمریکا عرضه کند. بدین‌ترتیب، نسخه‌های سدان و هاچ‌بک مزدا۲ با نام سایون iA راهی بازار آمریکا شدند. این کار اما فقط یک‌سال انجام شد زیرا در سال۲۰۱۶ تویوتا برند سایون را تعطیل کرد و سپس خودرو کوچک مزدا را با نام تویوتا یاریس iA در آمریکا عرضه کرد. در سال ۲۰۲۰ نیز درنهایت عرضه این خودرو به دلیل فروش پایین خاتمه یافت. در سال ۲۰۱۹ تویوتا موفق به فروش تنها ۲۲هزار دستگاه یاریس iA در آمریکا شد درحالی‌که در همان سال نزدیک به ۳۰۵هزار دستگاه کرولا فروخت و این نشان داد آمریکایی‌ها علاقه‌ای به خودرو کوچک‌تر از کرولا ندارند.

کرایسلر «کراس‌فایر» بر اساس مرسدس بنز «SLK»

اواخر دهه۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ که اتحاد دایملر-کرایسلر در جریان بود، کرایسلر به یک کوپه اسپرت احساس نیاز کرد و از طریق همکاری با مرسدس این خودرو در سال۲۰۰۲ معرفی شد.
کراس‌فایر ظاهر منحصربه‌فرد آمریکایی داشت اما زیر این پوسته یک مرسدس‌بنز پنهان شده بود. این می‌توانست یک همکاری عالی باشد اما کراس‌فایر براساس نسل اول مرسدس SLK ساخته شده بود که عمرش به پایان رسیده و در همان زمان مرسدس نسل‌دوم SLK را به بازار فرستاد. پیشرانه ضعیف V6 و عرضه نیسان 350Z و مزدا RX-8 به بازار هم دیگر دلایل ناکامی کراس‌فایر بودند. برای بهبود اوضاع، کرایسلر نسخه SRT6 این ماشین را با پیشرانه ۳.۲لیتری V6 سوپرشارژ و ۳۳۰ اسب‌بخار قدرت ارائه کرد اما این هم نتیجه‌بخش نبود و پس از تنها چهارسال، تولید کراس‌فایر به‌دلیل فروش پایین خاتمه پیدا کرد.

ساب «۹-2X» بر اساس سوبارو «ایمپرزا اسپرت‌واگن»

اوایل دهه ۲۰۰۰، جنرال‌موتورز که ۲۰درصد از سهام شرکت مادر سوبارو یعنی صنایع سنگین فوجی و همین‌طور برند ساب را در اختیار داشت، برای گسترش سبد محصولات شرکت سوئدی اقدام به معرفی یک استیشن جدید براساس نسل دوم سوبارو ایمپرزا اسپرت‌واگن کرد. طراحی این خودرو از جلو تا ستون A شبیه ساب بود درحالی‌که دیگر قسمت‌ها سوبارو بود. ساب ۹-2X تنها دو سال از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۶ تولید شد زیرا خریداران خودروهای ساب معمولا استادان و پزشکان بودند که علاقه‌ای به صدای موتور تخت توربوشارژ سوبارو نداشتند.

آکورا «SLX» بر اساس ایسوزو «تروپر»

ایسوزو تروپر خودرو موفقی در سراسر جهان بود و با ۱۲ نام مختلف از هولدن جکارو در استرالیا گرفته تا سانجیو ۳-Nine در چین عرضه می‌شد. آکورا نیز تصمیم گرفت این خودرو با نام SLX به‌عنوان اولین شاسی‌بلند خود در آمریکا عرضه کند. SLX اما در ایالات‌متحده فروش پایینی را تجربه کرد زیرا بازار شاسی‌بلندهای فول‌سایز آمریکا آن زمان توسط فورد اکسپدیشن و شورلت تاهو بشدت اشباع شده بود. به همین دلیل، آکورا SLX تنها سه سال از ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ دوام آورد.

اینفینیتی «QX30» بر اساس مرسدس‌بنز «GLA»

این خودرو محصول همکاری مشترک اینفینیتی و مرسدس‌بنز بود که منجر به ساخت هاچ‌بک Q30 هم شد. QX30 براساس نسل قبلی مرسدس GLA ساخته شد و از پیشرانه ۲لیتری توربوشارژ آلمانی‌ها استفاده می‌کرد. QX30 باید موفق عمل می‌کرد زیرا بهتر از GLA بود. اینفینیتی سواری خشک GLA را بهبود بخشید، کیفیت ساخت را افزایش داد و طراحی بهتری را ارائه کرد اما متاسفانه نشان مرسدس بسیار جذاب‌تر بود و به همین دلیل GLA خیلی بیشتر از QX30 فروخت.

«کیا الن» بر اساس «لوتوس الن»

لوتوس الن خودرو اسپرت دونفره محبوبی بود که در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ یعنی دوران اوج رودسترهای کوچک بریتانیایی به شهرت رسید. پس‌ازاینکه جنرال‌موتورز لوتوس را خرید، اواخر دهه۸۰ شرکت آمریکایی سرمایه موردنیاز برای توسعه نسل جدید الن را تامین کرد اما حالا این خودرو به رودستری دیفرانسیل جلو تبدیل و با واکنش منفی خریداران مواجه شد. به‌همین‌دلیل، لوتوس در سال ۱۹۹۵ به تولید الن پایان داد اما پیش از آن، حقوق تولید رودستر دیفرانسیل جلوی خود را به کیا فروخت که علاقه‌مند به ادامه تولید الن در آسیا بود. کیا الن به‌جز چراغ‌های عقب متفاوت و یک پیشرانه ۱.۸لیتری تنفس طبیعی جدید که از مزدا گرفته شده بود، با لوتوس یکسان بود ولی مشکلات ذاتی الن همچنان پابرجا بودند و به همین دلیل، پس از سه‌سال از ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ و فروش تنها ۱,۰۵۶ دستگاه، کیا آن را کنار گذاشت.

فولکس‌واگن «روتان» بر اساس کرایسلر «تاون‌اندکانتری»

فولکس‌واگن برای عرضه یک مینی‌ون در بازار آمریکا بدون توسعه پلت‌فرم جدید، با کرایسلر همکاری کرد. ایده این کار ساده بود. کرایسلر تاون‌اندکانتری بسیار پرفروش را بگیرید، طراحی جدیدی روی آن بگذارید و با برند فولکس‌واگن عرضه کنید. هرچند این ایده خوبی به‌نظر می‌رسید اما خریدارانی که انتظار کیفیت ساخت سنتی فولکس‌واگن را داشتند ناامید شدند. همچنین ۷هزار دلار قیمت گران‌تر و تجهیزات کمتر نسبت‌به همتای آمریکایی هم مزید بر علت شد. هرچند روتان با پیشرانه‌های V6 کرایسلر از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۳ تولید شد اما هیچ‌گاه فروش سالانه آن به ۲۰هزار دستگاه هم نرسید درحالی‌که کرایسلر تاون‌اندکانتری هرسال بیش‌از ۱۰۰‌هزار دستگاه می‌فروخت.

تویوتا «راوفور EV» با تکنولوژی «تسلا»

زمانی که تسلا هنوز یک استارت‌آپ کوچک بود، تویوتا برای ساخت نسل‌دوم رافور الکتریکی از آن کمک گرفت. در این همکاری، تسلا قطعات فنی رودستر را که چند سال قبل معرفی کرده بود، در اختیار تویوتا قرار داد. در سال ۲۰۱۲ تولید رافور EV به‌طور محدود آغاز و بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۴ مجموعا ۲,۵۰۰ دستگاه از آن ساخته شد که بیشتر به‌صورت اجاره‌ای فقط در کالیفرنیا عرضه شدند.