خودروی ماسل کلاسیک موپار که حالا دارای پیشرانه جدید است، در اصل به یک V8 با حجم 440 اینچ مکعبی و 7.2 لیتری مجهز بود.

طرفداران موپار سال‌هاست که موتورهای Hemi و Hellcat مدرن را در خودروهای عضلانی کلاسیک نصب می‌کنند، اما هشت سیلندر برای مالک قبلی این پلیموث GTX قدیمی کافی نبود، بنابراین او تعداد پیستون‌ها را به ده افزایش داد.

او این کار را در حالی انجام داد که به ریشه‌های کرایسلر این کوپه وفادار ماند و یک پیشرانه V10 وایپر SRT-10 را بین برجک‌های کمک‌فنر جا داد و سپس یک سوپرشارژر به آن اضافه کرد، عنوان بخشی از یک محصول وحشیانه که در سال 2010 ساخته شد.

لیست حراج در سایت Bring a Trailer بیان نکرده که این خودرو چه میزان قدرت تولید می‌کند، اما دوج در زمان معرفی یک رودستر Viper نسل سوم ZB I به صورت استاندارد 500 اسب‌بخار و 712 نیوتن متر گشتاور را اعلام کرده بود، و حال به لطف سوپرشارژر Paxton، تزریق متانول و دیگر ارتقاها باید قدرت به مرز 700 اسب‌بخار رسیده باشد.

اما جدا از هر اندازه قدرت که تولید می‌کند، GTX قطعاً سریع‌تر و قوی‌تر از زمانی است که در سال 1969 از کارخانه خارج شد، و آن خودروها در سالی که آرمسترانگ روی ماه قدم گذاشت نیز از نظر قدرت کمبودی نداشتند.

پلیموث به عنوان یک نسخه لوکس‌تر از رودراندر، از پیشرانه پایه 335 اسب‌بخاری  V8 با حجم 6.3 لیتری Runner صرف‌نظر کرده و مستقیم به سراغ پیشرانه‌ای 440 با قدرت 375 اسب‌بخار رفته است که می‌توانست صفر تا 100 کیلومتر برساعت را در 6.8 ثانیه طی کند.

پیشرانه افسانه‌ای 426 (7.0 لیتری) Hemi یک گزینه اختیاری با قدرت 425 اسب‌بخار بود و در اواسط سال پلیموث یک موتور سه کاربراتوری Six Pack 440 با قدرت 390 اسب‌بخار اضافه کرد. حتی با در نظر گرفتن روش مختلف محاسبه قدرت خالص در آن زمان، هنوز قدرت زیادی در دسترس بود.

اما هیچکدام از آن موتورهای قدیمی با یک گیربکس دستی شش سرعته مانند این یکی همراه نبودند، این گیربکس از همان وایپری گرفته شده است که موتور و صندلی‌های باکت را اهدا کرده است و قطعاً دیسک‌های سوراخ‌دار  Wilwood، کالیپرهای شش پیستونی و تایرهای چسبنده Michelin را نداشتند، هرچند که رینگ‌های 18 اینچی مانند نسخه‌های بزرگ شده از رینگ‌های اصلی 15 اینچی Magnum 500 به نظر می‌رسند که در ابتدا روی آن نصب شده بودند.

_{جدیدترین اخبار خودرو را در باما بخوانید.}