به گزارش مجله ماشین، شرکت Auto Union AG که در سال ۱۹۳۲ از ادغام کمپانی های آئودی، DKW، Horch و Wanderer تشکیل شد، از همان ابتدا به عنوان مدعی مسابقات اتومبیل رانی مطرح شد تا لوگوی جدید خود، چهار حلقه، را به نامی شناخته شده در سراسر جهان تبدیل کند.

در همان سال، قوانین فرمول جدید ۷۵۰ کیلوگرمی برای گرندپری که از سال ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۶ برگزار می شد، منتشر شد.

در سال ۱۹۳۳، شرکت Auto Union AG به دفتر طراحی فردیناند پورشه در اشتوتگارت سفارش توسعه یک خودروی مسابقه بر اساس فرمول ۷۵۰ کیلوگرم را داد.

کار بر روی Auto Union Type A (در داخل پورشه آن را Type 22 می نامیدند) در مارس ۱۹۳۳ آغاز شد.

تنها یک سال بعد، هانس استوک با هدایت این خودرو در پیست AVUS برلین رکورد جهانی ثبت کرد.

هنگامی که خودروهای مسابقه ای نوآورانه ی Auto Union و مرسدس بنز وارد صحنه ی بین المللی مسابقات شدند، افسانه ی “فلاش های نقره ای” متولد شد.

این نیروگاه های افسانه ای با سرعت یک تیر و کمان، با طراحی آینده نگرانه و فناوری انقلابی خود، تماشاگران را مجذوب کردند. در حالی که مرسدس بنز موتورهای جلو را ترجیح می داد، Auto Union اولین شرکتی بود که موتور را پشت سر راننده قرار داد.

این چیدمان موتور وسط، امروزه همچنان به عنوان استاندارد در فرمول یک باقی مانده است.

در سال های بعد، Auto Union چندین رکورد جهانی را به ثبت رساند، در مسابقات سربالایی متعددی پیروز شد، سه قهرمانی آلمان را به دست آورد و در سال ۱۹۳۶ با خودروی پیشرفته Auto Union Type C، قهرمان اروپا شد. و مابقی داستان است…

شاید هم داستان به طور کامل تمام نشده باشد، زیرا بخشی از آن هنوز روایت نشده است.

افراد کمی می دانند که در حالی که خودروهای مسابقه گرندپری در حال توسعه بودند، شرکت Auto Union AG و دفتر طراحی فردیناند پورشه همچنین برنامه ریزی برای ساخت یک سدان اسپرت جاده ای را داشتند.

به نظر می رسد نام تجاری در نظر گرفته شده برای این خودرو بر اساس اسناد مفهومی، “Schnellsportwagen” بوده است.

امروزه، این خودرو با ویژگی های خاص خود، بیشتر شبیه یک Gran Turismo کلاسیک است.

قرار بر این بود که آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲، همانطور که بعدها شناخته شد، به مشتریانی فروخته شود که قصد رانندگی در مسابقات طولانی مانند Mille Miglia یا مسابقات اتومبیل های اسپرت مانند مسابقات استقامتی Spa-Francorchamps یا Le Mans را داشتند.

همچنین صحبت هایی در مورد استفاده از این خودرو به عنوان خودروی مسابقه ای کارخانه مطرح بود.

در مشخصات طراحی آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲ به دینامیک اسپرت و قابلیت استفاده روزمره اشاره شده است.

در اواخر سال ۱۹۳۳، دفتر طراحی پورشه اولین طرح های اولیه را ترسیم کرد که در سال ۱۹۳۴ شکل ملموس تری به خود گرفت.

مدیران پروژه تصمیم به ساخت یک خودروی تست گرفتند  اما تا جایی که امروز می دانیم، این پروژه هرگز عملی نشد.

این پروژه در سال ۱۹۳۵ رها شد و ردپای آن در بایگانی های آئودی و پورشه گم شد.

اما توسعه دهندگان کارهای پیشگامانه ی زیادی را بر روی کاغذ به جای گذاشتند.

این خودرو بر اساس فناوری خودروی مسابقه گرندپری که همزمان در حال توسعه بود، ساخته شد.

شاسی آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲ به عنوان یک قاب نردبانی با موتور وسط طراحی شده بود.

از سیستم انتقال قدرت Auto Union Type 22 استفاده شد، اما برای اینکه خودرو بتوان با بنزین معمولی کار کند، نسبت تراکم موتور ۱۶ سیلندر قدرتمند را کاهش دادند.

در همین زمان، مهندسان نسبت دنده سوپرشارژر Roots را نیز کاهش دادند. موتور Auto Union Type 52 قرار بود با ۴.۴ لیتر حجم موتور در ۳۶۵۰ دور در دقیقه، حدود ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید کند.

حداکثر گشتاور آن ۴۴۵۰ کیلوگرم متر (۴۳۶ نیوتن متر) در دور موتور ۲۲۳۵۰ دور در دقیقه بدست می آمد.

در مقایسه با افسانه گرندپری، این افت قدرت محسوب می شد، اما عملکرد عالی حدود ۲۰۰ کیلومتر در ساعت که توسط مهندسان محاسبه شده بود، نشان می داد که Schnellsportwagen به نام خود وفادار خواهد بود.

در زمان خود، این خودرو یکی از قدرتمندترین خودروهای جاده ای مجاز و در مسابقات اتومبیل های اسپرت بود.

ساخت خودرو: اسناد تاریخی به عنوان نقطه شروع

آئودی به شرکت Crosthwaite & Gardner سفارش ساخت آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲ را با استفاده از اسناد بایگانی، نقشه ها و طرح های طراحی موجود داد.

متخصصان مرمت بریتانیایی همچنین سابقه ی مراقبت از “فلاش های نقره ای” را برای مجموعه خودروهای تاریخی آئودی داشتند و پس از چندین سال کار، در سال ۲۰۲۳ ساخت Schnellsportwagen را به پایان رساندند.

تمام اجزا به طور سفارشی ساخته شده و به طور خاص برای این مدل طراحی شده اند.

آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲ با طول بیش از پنج متر، ظاهری چشمگیر دارد: بدنه کشیده ی آن نشان می دهد که چگونه مهندسان این خودرو را برای آیرودینامیک بهینه و حداکثر عملکرد طراحی کرده اند.

برخلاف خواهر و برادران گرندپری خود، این خودرو با توجه به هدف طراحان برای رانندگی روزمره، با سقف، چراغ های جلو و فضای بار مناسب تر است. همچنین فضایی برای دو لاستیک زاپاس وجود دارد.

اما امکانات رفاهی این خودرو سه نفره در اینجا به پایان می رسد.

همانطور که برای یک خودروی مسابقه ای معمول است، راننده ی Auto Union Type 52 در وسط می نشیند و صندلی های سرنشین عقب کمی به پهلو متمایل هستند.

با احتساب سه سرنشین، ۷۰ کیلوگرم بار و ۱۵۰ کیلوگرم تجهیزات، برگه ی اطلاعات فنی وزن کلی خودرو را ۱۷۵۰ کیلوگرم و وزن بدون بار را ۱۳۰۰ کیلوگرم نشان می دهد.

در حالی که موتور، گیربکس و جعبه دنده ۵ سرعته ی باز از خودروی گرندپری گرفته شده بود، مهندسان برای سیستم تعلیق و میرایی راه حل های فنی متفاوتی را انتخاب کردند.

به جای ترکیبی از فنرهای تخت عرضی و کمک فنرهای اصطکاکی مانند Auto Union Type 22، Type 52 از سیستم تعلیق فنر پیچشی طولی در ترکیب با کمک فنرهای هیدرولیکی استفاده می کند.

در طول توسعه، مخزن سوخت ۲۹ گالنی زیر صندلی ها جابجا شد.

در خودروی مسابقه گرندپری، مخزن به طور قابل توجهی بزرگتر، درست پشت راننده در مرکز ثقل خودرو قرار دارد و به “فلاش های نقره ای” توزیع وزن ایده آل را می دهد، چه مخزن پر باشد چه خالی.

هم آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲ و هم Type 22 از ترمزهای کاسه ای روی هر چهار چرخ سیمی استفاده می کنند.

نظرات در مورد آئودی آتو یونیون تایپ ۵۲

در سال ۲۰۲۴، Audi Tradition برای اولین بار Schnellsportwagen را در گودوود به نمایش عموم گذاشت.

اشتفان تراف، رئیس Audi Tradition:

ما بسیار هیجان زده هستیم که Auto Union Type 52 را در جشنواره سرعت گودوود معرفی کنیم. این خودرو شور و اشتیاق به طراحی و فناوری را در مردم برمی انگیزد. برای من، این یک ماشین رویایی مطلق است. متأسفانه، در زمان خود فقط یک رویا باقی ماند – رویایی که اکنون ۹۰ سال بعد آن را به واقعیت تبدیل می کنیم. Auto Union Type 52 نشان دهنده ی نبوغ خلاقان و نوآوری تکنولوژیکی زمان خود است. تجربه Schnellsportwagen به صورت زنده برای من لذت بزرگی است.