خیلی‌ها می‌گویند عصر مدرن فراری با مدل 360 (سال 1999) آغاز شده است. محصولی که نسبت به نسل قبلی خود، یعنی F355، هم از نظر طراحی و هم از نظر مشخصات فنی هزار پله بالاتر آمده بود. بعد از 360، هیولای طوفانی فراری F430 در 2005 رونمایی شد. پیشرفت جنون‌آمیز در طراحی پیشرانه گام بودی که فراری با این مدل برداشت. در 2009 جادوگر افسانه‌ای مارانلو معرفی شد؛ 458 Italia. اینکه خیلی‌ها می‌گویند 458 بهترین محصول فراری در دوران معاصر است، واقعاً بی‌راه نیست. این خودرو تنها محصولی بود که مرسدس‌بنز او را به‌عنوان رقیب واقعی SLS پذیرفته بود. فراری 458 ایتالیا به‌قدری خودروی موفقی بود که تاثیرش تا دو نسل بعدی هم ماندگار شد. یکی 488 که سال 2015 آمد و دیگری همین F8 که سال 2019 رونمایی شد. خودرویی که فراری می‌گوید متفاوت‌ترین سوپراسپرتی شده که تاکنون ساخته است.

تأثیر عمیق فراری 458 Italia را می‌توان در همان نگاه اول روی این خودرو مشاهده کرد. با این‌که فراری از نظر طراحی شرکت کاملاً پیشرویی به حساب می‌آید ولی شرکت بدش نمی‌آمد که نشان دهد این خودرو از نوادگان 458 است. این تشابه ملایم را می‌توان از روی چراغ‌های تیز و پرهیاهویش تشخیص داد. این حجم از تهاجم و مبارزه‌طلبی را حتی روی 812 Superfast هم ندیده بودیم.

استاد مسلم مسابقه بهتر از هر خودروساز دیگری می‌داند که آیرودینامیک چیست. اگرچه که خود انزو فراری می‌گفت آیرودینامیک برای خودروهایی است که نمی‌توانند موتور قوی بسازند. بر خلاف هیولاهای مثل لامبورگینی رووئلتو، پاگانی هوآیرا، فورد ماستنگ، استون‌مارتین ونکوییش و غیره که از پیشرانه‌های حجیم استفاده می‌کنند، سوپراسپرت‌هایی مثل مک‌لارن 750S، پورشه GT3 و همین فراری که پیشرانه‌ای با حجم متوسط دارند، مجبور هستند با تمرکز بیشتری روی خنک‌کاری پیشرانه کار کنند. به همین دلیل است که هواکش‌های متعددی روی کاپوت و کناره‌ها تعبیه شده است.

این خودرو احتمالاً یکی از عجیب‌ترین آینه‌های جانبی را در بین تمام سوپراسپرت‌های هم‌رده خود دارد، که انگار کمی پایین‌تر از حد استاندارد قرار گرفته. دلیلش این است که شما به‌عنوان راننده خودتان هم در پایین‌ترین سطح ممکن روی صندلی قرار می‌گیرید. این چیزی است که فقط فراری‌سوارها می‌دانند یعنی چی.

در نمای پشتی، فراری دوباره فیلش یاد هندوستان کرده و رفته سراغ چراغ‌های دوبل دایره‌ای. ایده‌ای که کمال طراحی آن را روی F40 دیده بودیم. بعدها ویرایش مدرن‌ترش را با F430 تجربه کردیم و در SF90 شکل فضایی‌اش را دیدیم. البته کلاً طراحی عقب فراری حالی به حالی است. مثلاً همان 458 ایتالیای معروف چراغ‌های تک دایره‌ای داشت و F12 برلینتا هم همینطوری بود.

داخل کابین همان چیزی را دیدیم، که از همه فراری‌ها انتظار داشتیم. همان افسارگسیختگی و طوفان بی‌امان مسابقه. شما دقت کنید پشت فرمان هنوز هم عقربه مکانیکی دور موتور با پس‌زمینه زرد و با سایزی بزرگ دیده می‌شود. اگرچه مطابق با نیاز مشتریان امروزی نمایشگرهای دیجیتالی هم تعبیه شده است. استفاده دست و دل‌بازانه از فیبر کربن شخصیت بی‌تاب فراری را به نمایش می‌گذارد. قشنگ مشخص بود که این خودرو را پرافتخارترین تیم فرمول یک طراحی کرده است.

این برای چندمین‌بار است که می‌گوییم. در خودروهایی با این سطح از کارایی، مفهوم آپشن به کلی معنای دیگری پیدا می‌کند. آن هم برای شرکتی مثل فراری که اساساً محصولاتش برای رقابت و کل‌کل و ماجراجویی هستند؛ بنابراین تمرکز آپشن‌ها روی خیابان نیست. روی پیست است.

از سال 2004 و هم‌زمان با رونمایی از F430 فراری از دکمه‌های کنترل پایداری و انتخاب حالت رانندگی خودروهای فرمول یک خود موسوم به Manettino Dial، روی مدل‌های سواری‌اش رونمایی کرد. از آن موقع تا امروز فرمان تمام سوپراسپرت‌های اسب سرکش مارانلو همگی به این دکمه‌ها متصل هستند. بی‌تردید F8 هم به لطف حضور سامانه جدید FDE (بهبوددهنده پویایی فراری) قطعاً از این تجهیزات استفاده می‌کند. سامانه‌ای برای کنترل کشش مسابقه‌ای، زاویه لغزش جانبی و مدیریت دریفت. این چیزها بیشتر به درد دعوا می‌خورد.

بیشتر بخوانید:

تست بررسی برترین خودروهای گذرموقت

قوای محرکه 488 Pista آنقدر جذاب و کافی بود که فراری برای جانشین آن، به ترکیب برنده دست نزد. داریم درباره یکی از خاص‌ترین پیشرانه‌های دنیا حرف می‌زنیم. همان قلب 3.9 لیتری هشت سیلندر V شکل دو توربویی که می‌تواند 710 اسب‌بخار قدرت را در 8000 دور در دقیقه و 770 نیوتن‌متر گشتاور را در 3250 دور در دقیقه تولید کند. این یعنی قوی‌ترین پیشرانه V8 که فراری ساخته است.

ساختار اگزوز و منیفولدهای اینکونل (سوپر آلیاژ بر پایه نیکل) به کلی از ابتدا طراحی و اصلاح شده‌اند. سنسورهای کنترلی تویین‌توربوها که در اصل از 488 به ارث رسیده بودند، یک بار دیگر توسعه داده شدند تا مکانیزم پرخوران بر حسب فشار روی پدال گاز رفتار کند. شرکت می‌گوید نیروی پایین‌برنده F8 حتی در مقایسه با 488GTB حدود 15 درصد افزایش یافته است.

همه این‌هایی که گفتیم حاشیه بود. بریم سراغ غذای اصلی. گله اسب‌های بی‌پروای فراری F8 که به جعبه‌دنده مسابقه‌ای 7 سرعته متصل شود، آن وقت است که شتاب صفر تا صد 2.9 ثانیه‌ای برایش مثل آب خوردن به دست می‌آید. سرعت نهایی 371 کیلومتر برساعتی هم دیگر هیچ.

نه خیالمان اینطوری راحت نمی‌شود. باید بیشتر از جنون این خودرو بگوییم. شتاب صفر تا 160 کیلومتر در ساعت F8 هم زیر 6 ثانیه ثبت شده است. با این خودرو می‌توان 400 متر را در 10.4 ثانیه با سرعت 225 کیلومتر برساعت پیمود. پیمایش یک کیلومتر هم برایش 18.5 ثانیه طول می‌کشد. انگار نه انگار که وزن این خودرو 1.5 تن است. جالب است بدانید از 60 تا 100 کیلومتر برساعت در دنده 4 فقط 1.7 ثانیه زمان نیاز دارد. این‌هایی که خواندید یک چیزی شبیه افسانه بود. ولی خُب F8 یک رویای واقعی است.

_{عکاس: پژمان ترابکی}