در یکی دیگر از مقالات خواندنی پدال به بررسی تاریخچه شورولت ایمپالا به عنوان یکی از نمادین‌ترین محصولات صنعت خودروسازی آمریکا خواهیم پرداخت.


صنعت خودروی امریکا در دهه ۵۰ میلادی شکل و رنگ واقعی به خود گرفت زیرا در این دوران بود که برخی از بهترین خودروهای تاریخ این کشور تولید شدند. شورولت بل ایر، فورد سری F و… جزو چنین محصولات شاخصی بودند. همچنین در دهه ۵۰ میلادی نوع کاملاً جدیدی از خودروها در آمریکا معرفی شد که در دسته وسایل نقلیه لوکس شخصی قرار می‌گرفتند. ایده تولید چنین محصولاتی کاملاً ساده بود. یک خودروی طویل و معمولاً کوپه دو در با بهترین تجهیزات ممکن در آن دوران! همه‌چیز از اواخر دهه ۵۰ میلادی و با معرفی تیپ جدید شورولت بل ایر یعنی ایمپالا شروع شد و در نهایتاً ایمپالا به خودرویی مستقل بدل گردید و تاریخچه آن را در ادامه مرور خواهیم کرد.

تریم جدید شورولت بل ایر

حقیقت جالب درباره اکثر خودروهای کنونی صنعت خودروسازی آمریکا این است که ابتدا به عنوان تریم های جدید از خودروهای متفاوت معرفی شده‌اند. مثال بارز این موضوع فورد F-100 رنجر و همچنین شورولت بل ایر ایمپالا است. بل ایر پرچم‌دار فول سایز شورولت در آن زمان به شمار می‌رفت و ایمپالا نیز فول ترین عضو خانواده بود. این خودرو به موفقیت خوبی دست یافت و با اینکه در سال ۱۹۵۸ اقتصاد آمریکا با بحران مواجه شد اما شورولت توانست با معرفی بل ایر ایمپالا به فروش قابل قبولی دست یابد. همین موضوع نهایتاً مدیران شورولت را متقاعد کرد تا ایمپالا را به عنوان خودرویی مستقل تولید کنند. باید گفت برای بل ایر ایمپالا پیشرانه‌های متنوعی در دسترس بودند که از جمله آن‌ها می‌توان به نیروگاه ۸ سیلندر ۵.۷ لیتری با ۲۸۰ اسب بخار قدرت اشاره کرد. تقریباً هیچ‌کسی این نسخه از ایمپالا را به یاد ندارد اما آنچه بعداً برای این محصول اتفاق افتاد کاملاً متفاوت است.

آغاز عصر خودروهای لوکس شخصی

با اینکه ایمپالا ۱۹۵۹ نمی‌تواند مدعی عنوان اولین خودروی لوکس شخصی تاریخ باشد اما قطعاً جزو اولین‌ها از این دسته است و این کلاس را وارد سطح کاملاً جدیدی کرد. ایمپالا به عنوان مدل سال ۱۹۵۹ عرضه شد تا پرچم‌دار کل محصولات شورولت باشد. چندین نوع بدنه برای این خودرو در دسترس بود که از جمله آن‌ها می‌توان به سدان چهار در، کوپه اسپرت و استیشن واگن اشاره نمود. البته محبوب‌ترین نسخه از این خودرو را می‌توان مدل کوپه اسپرت دانست. ایمپالا ۱۹۵۹ همچنین جزو برجسته‌ترین خودروهای تاریخ آمریکا از نظر طراحی بدنه است و در بخش جلو و عقب این خودرو عناصر طراحی منحصربه‌فردی را می‌بینیم. البته جنرال موتورز هم از رکورد اقتصادی آن سال‌ها در امان نبود و همین امر باعث شد اقداماتی را برای صرفه‌جویی در هزینه‌ها انجام دهد. البته این امر مشتریان ایمپالا را دلسرد نکرد و خودرو همچنان به موفقیت خود ادامه داد. بعد از آن بود که موقعیت خاصی برای شورولت ایمپالا به وجود آمد.

تیغه‌های کمتر در بدنه، قدرت بیشتر

ایمپالا ۱۹۵۹ به لطف تیغه‌های عقب خودرو طراحی بسیار متمایزی داشت. در سال ۱۹۶۱ دستور توسعه نسل جدید آن صادر شده بود اما متأسفانه دیگر خبری از آن تیغه‌ها نبود. همچنین در بدنه این خودرو شاهد جابجایی جلوپنجره و چراغ‌ها به ارتفاعی پایین‌تر بودیم که مجموعاً خبر از ظاهری کاملاً جدید می‌دادند. در مجموع این نسل شورولت ایمپالا جعبه‌ای‌تر از قبل بود اما این موضوع را نباید منفی دانست چراکه همچنان چهره‌ای دوست‌داشتنی داشت؛ اما مهم‌تر از همه این‌ها اضافه شدن یک مدل فول جدید با پسوند SS بود که مدت‌ها قبل از کامارو SS تولید شد. این خودرو یکی از مشهورترین نسل‌های ایمپالا SS بوده و خریداران می‌توانستند آن را با پیشرانه‌های ۶ و ۸ سیلندر سفارش دهند هرچند گل سرسبد این خانواده نیروگاه ۸ سیلندر ۶.۷ لیتری بلوک بزرگ با ۴۲۵ اسب بخار قدرت بود. چنین قدرتی در دهه ۶۰ میلادی بسیار قابل‌توجه بوده و حتی امروزه نیز کاملاً جلب نظر می‌کند. در واقع شورولت ایمپالا SS روشی نسبتاً ارزان‌قیمت برای دستیابی به یک خودروی آمریکایی کلاسیک محسوب می‌شود.

خودرویی مطرح در بازار آمریکا

در سال ۱۹۶۵ نسل جدید ایمپالا با تفاوت‌های بنیادین نسبت به نسل پیشین معرفی شد. دیگر خبری از طراحی خاص دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی نبود و این بار طراحی خودرو به محصولات محبوب همچون دوج چارجر نزدیک شده بود. ایمپالا همچنان به‌صورت کوپه و سدان در دسترس بود و جنرال موتورز تغییرات مهمی را در آن اعمال کرد. باید دانست ایمپالا در سال ۱۹۶۵ از مرز تولید ۱ میلیون دستگاه عبور کرد تا به عنوان نامی مشهور در بازار آمریکای شمالی مطرح باشد. نکته بعدی اینکه مدل SS با کمی وقفه بازنشسته شد و نهایتاً شورولت تریم لوکسی با نام کاپریس را معرفی کرد که بعدها خود به یک خودروی مستقل تبدیل شد. ایمپالا همچنان به فروش خوب خود ادامه می‌داد تا اینکه بحران نفتی سال ۱۹۷۳ رخ داد.

آغاز بحران نفتی

در سال ۱۹۷۱ پنجمین نسل شورولت ایمپالا رونمایی شد و همین مدل پایان‌بخش تاریخچه یکی از بزرگ‌ترین خودروهای شورولت در آن دوران بود. در همین زمان خودروهای استیشن می‌توانستند بیش از ۵ نفر را حمل کنند و ظرفیت حمل ایمپالا به ۹ نفر می‌رسید که بسیار قابل‌توجه بود؛ اما با اینکه نسل موردبحث ایمپالا کار خود را قوی آغاز کرد و با استایل جذاب و قوای محرکه پرقدرت گزینه‌ای محبوب خریداران بود اما بحران نفتی سال ۱۹۷۳ نشان داد که دوران چنین محصولاتی به پایان رسیده است. این خودرو آخرین نسل ایمپالا با طراحی کانورتیبل بود و با الزامی‌شدن قوانین جدید دیگر خبری از آن نشد. به منظور پاس کردن قوانین جدید شاهد استفاده از سپرهای متفاوت بودیم که کمی روی طراحی ایمپالا تأثیر منفی گذاشته بود. همچنین پیشرانه‌هایی با نسبت تراکم پایین‌تر طراحی شدند تا بتوانند از بنزین بدون سرب استفاده کنند. وجود کاتالیزورها هم قدرت پیشرانه را کاهش داده بود. ایمپالا تا اواسط دهه ۷۰ میلادی افول کرد و در ادامه وضعیت آن بدتر هم شد.

حذف ایمپالا از بازار

در سال ۱۹۷۷ شورولت ششمین نسل ایمپالا را عرضه کرد. در این دوران کل صنعت خودروی آمریکا به دنبال توسعه محصولاتی با پیشرانه‌های کم‌حجم و کم‌مصرف بود و جای تعجبی نداشت که ایمپالا نسل ششم کوچک‌تر شده بود و از پلتفرم B بادی مشترک با دیگر سدان های جنرال موتورز استفاده می‌کرد. در آن دوران بحران نفتی تأثیر زیادی روی پیشرانه‌های حجیم گذاشت و قوای محرکه ایمپالا از توان کافی برای به حرکت درآوردن چنین خودروی نسبتاً بزرگی برخوردار نبودند و مهندسی ضعیف و اقدامات کاهش هزینه‌ای جنرال موتورز کمکی به بهبود اوضاع نکردند. با آغاز دهه ۸۰ میلادی فروش ایمپالا بسیار کم شد و خریداران علاقه‌ای به آن نشان ندادند. شورولت دیگر نمی‌توانست حضور این خودرو در سبد محصولات خود را توجیه کند و به همین خاطر ایمپالا در سال ۱۹۸۵ با بازار وداع کرد. شورولت کاپریس وظیفه پر کردن جای خالی این خودرو را عهده‌دار شد هرچند باید دانست این خودروساز هنوز با ایمپالا به‌طور کامل خداحافظی نکرده بود.

بازگشت مختصر

شورولت در سال ۱۹۹۴ تصمیم گرفت کمی هیجان به بازار تزریق کند و نسخه پرفورمنس از سدان فول سایز کاپریس را تولید نماید. در آن دوران کاپریس یکی از محبوب‌ترین خودروهای سازمانی بود و معمولاً به عنوان تاکسی، خودروی اجاره‌ای و خودروی پلیس بکار گرفته می‌شد. مدل پرفورمنس کاپریس محصولی خاص بود و بنابراین باید نامی خاص می‌داشت: ایمپالا SS! بله با وجود اینکه دیگر خبری از ایمپالا در سبد محصولات شورولت نبود اما از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶ امکان خرید ایمپالا SS به عنوان نسخه خاصی از کاپریس وجود داشت. این مدل از پیشرانه ۸ سیلندر ۵.۷ لیتری با ۲۶۰ اسب بخار قدرت و گیربکس ۴ سرعته اتوماتیک استفاده می‌کرد. علاوه بر بهبودهای قوای محرکه، ایمپالا SS در بخش طراحی نیز تغییراتی را تجربه کرد که از جمله آن‌ها می‌توان به رینگ‌های ۵ پره مشهور، نشان‌های سفارشی روی بدنه و… اشاره نمود.

احیای شورولت ایمپالا با طراحی دیفرانسیل جلو

اندکی پس از پایان تولید ایمپالا SS، پلتفرم سدان B بادی جنرال موتورز نیز بازنشسته شد. کاپریس، رودمستر، فلیتوود و… نیز سرنوشت مشابهی داشتند. نهایتاً جنرال موتورز تصمیم گرفت یک سدان فول سایز را به سبد محصولات شورولت بازگرداند که نتیجه آن معرفی دوباره خودرویی با نام ایمپالا در مدل ۲۰۰۰ بود. البته مشکلاتی وجود داشت. اول اینکه از نظر طراحی ایمپالا یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های خود یعنی ابهت، جذابیت و خاص بودن را از دست داده بود و بجای آن یک سدان سه جعبه‌ای خسته کننده با چراغ‌های عقب گرد را می‌دیدیم. برخلاف نسل‌های قبلی ایمپالا، هشتمین نسل این خودرو مدلی دیفرانسیل جلو بود و حتی با پیشرانه ۸ سیلندر نیز تولید نمی‌شد. همین امر باعث شد ایمپالا از محصولی فوق‌العاده به یک خودروی اجاره‌ای بدل شود.

بازهم شورولت ایمپالا SS

مشخص بود که شورولت انتقادات مشتریان را شنیده و در سال ۲۰۰۶ نسل جدید ایمپالا را بازهم به عنوان سدان فول سایز معرفی کرد. این خودرو نیز دیفرانسیل جلو بود و با اینکه از استایل جدیدی بهره می‌برد اما جای تعریف زیادی نداشت. هشتمین نسل ایمپالا به حد کافی خوب نبود و از هر جنبه‌ای یک خودروی معمولی به شمار می‌رفت. علیرغم دیفرانسیل جلو بودن، جنرال موتورز پیشرانه ۸ سیلندری را تدارک دید تا ایمپالا SS جدید تولید شود. همان‌طور که انتظار دارید این خودرو یکی از چندین محصول جنرال موتورز با پیشرانه بلوک کوچک LS بود و ۳۰۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و در حدود ۵ ثانیه از سکون به تندی ۹۶ کیلومتر در ساعت می‌رسید. البته نصب یک پیشرانه سنگین روی سدانی دیفرانسیل جلو خیلی جالب نبود و ایمپالا همچنان وضعیت خود به عنوان خودرویی اجاره‌ای را حفظ کرده بود.

خودرویی محبوب برای سازمان‌ها

جنرال موتورز در سال ۲۰۱۴ تصمیم گرفت نسل جدید ایمپالا را معرفی کرد. دهمین نسل این خودرو که رقیبی برای فورد تاروس و تویوتا آوالون بود بهبودهای محسوسی نسبت به قبل تجربه کرد و این موضوع در طراحی مشهود بود. ایمپالا نسل دهم همچنان نیرو را به چرخ‌های جلو منتقل می‌کرد اما این بار پلتفرمی مدرن‌تر داشت. برای مقایسه باید گفت نسل نهم این خودرو از زیرساختی قدیمی استفاده می‌کرد. همچنین در نسل دهم خبری از پیشرانه ۸ سیلندر نبود و بجای آن نسخه ۴ سیلندر نیز ارائه می‌شد. با وجود اینکه شورولت تلاش‌های زیادی برای بهبود وضعیت ایمپالا انجام داده بود اما بازار روی خوشی به این خودرو نشان نداد. جالب اینکه نسل نهم ایمپالا در کنار نسل دهم و منحصراً برای خریداران سازمانی تولید می‌شد. پس از آن بود که بازار سدان ها تحت تأثیر شاسی بلندها قرار گفت و نهایتاً نام ایمپالا در سال ۲۰۲۰ بازنشسته شد.