در مقاله پیش رو شما را با خودروهای شاسی یکپارچه (یونی بادی) و شاسی مستقل (بدنه روی فریم) آشنا خواهیم کرد و در ادامه نیز خواهیم دید که کدام‌یک از آن‌ها عملکرد بهتری دارد.


خودروهای تولید انبوه به دو روش مونتاژ می‌شوند: استفاده از ساختار شاسی یکپارچه (یونی بادی) و یا شاسی مستقل (بدنه روی فریم). البته خودروهایی هم از ساختار مونوکوک استفاده می‌کنند که تعداد تولید بسیار محدودتری دارند و موضوع بحث ما نیستند. این دو روش متفاوت ساخت خودرو باعث می‌شود وسایل نقلیه در کلاس‌های مختلفی قرار گیرند. شاسی یکپارچه معمولاً برای تولید خودروهای کوپه، سدان و کراس اور و شاسی‌بلند کوچک بکار می‌رود. خودروهای شاسی یکپارچه با استفاده از قالب‌گیری فلز، جوشکاری و حتی چسب تولید می‌شوند و بدنه آن‌ها با کف زیرین ترکیب می‌شود تا یک ساختار کلی را به وجود آورد. این نوع پلتفرم معمولاً در خودروهایی بکار می‌رود که اولویت اصلی آن‌ها مصرف سوخت است چراکه ساختار یکپارچه با کاهش وزن کلی روی مصرف سوخت تأثیر مثبت خواهد داشت.

همچنین بخوانید: شاسی کشی ماشین چیست؟

اما خودروهای شاسی مستقل (بدنه روی فریم) مستحکم‌تر و خشن‌تر هستند. در سال‌های گذشته، ساختار شاسی مستقل رایج‌ترین روش تولید خودرو بود اما در حال حاضر فقط وانت پیکاپ ها و شاسی‌بلندهای بزرگ با این روش تولید می‌شوند. خودروهای شاسی مستقل معمولاً توانایی یدک کشی بیشتری داشته و از نظر آفرود نیز دست برتر را دارند. خودروهای بدنه روی فریم از زیر بندی مستحکمی سود برده و در آن‌ها بدنه روی شاسی قرار می‌گیرد. خودروهای شاسی یکپارچه و مستقل مزایا و معایب خاص خود را دارند و ما در این مطلب آن‌ها را با یکدیگر مقایسه می‌کنیم.

همه وانت پیکاپ های بزرگ و هوی دیوتی همچون فورد سوپر دیوتی و شورولت سیلورادو HD دارای ساختار شاسی مستقل هستند. آیا خواهان یک وانت هوی دیوتی هستید که بتواند چرخ پنجم بزرگ یا یک قایق سنگین‌وزن را در تعطیلات بکشد؟ در این حالت خودرویی بدنه روی فریم انتخاب بهتری خواهد بود. وانت‌های فول سایز همچون فورد F-150، شورولت سیلورادو ۱۵۰۰ و رم ۱۵۰۰ از ساختار بدنه روی فریم استفاده کرده‌اند تا توانایی یدک کشی قابل‌توجهی داشته باشند. همچنین فضای بار بزرگ آن‌ها به منظور حمل بار نیازمند ساختاری مستحکم و بادوام هستند. البته استفاده از شاسی مستقل فقط مختص وانت‌ها نیست و برخی شاسی‌بلندهای بزرگ نیز با چنین روشی تولید می‌شوند.

با اینکه اکثر شاسی‌بلندها و کراس اورهای مدرن از ساختار شاسی یکپارچه استفاده کرده‌اند اما مدل‌های خشنی همچون فورد برانکو، جیپ رانگلر و تویوتا ۴ رانر دارای شاسی مستقل یا بدنه روی فریم هستند. این نوع طراحی در آفرود و بیراهه نوردی مفیدتر خواهد بود. فرض کنید حین بالا رفتن از یک صخره بزرگ خواهان حفظ کشش خودرو باشید. احتمالاً شاسی‌بلندی بدنه روی فریم بهتر از مدلی شاسی یکپارچه عمل خواهد کرد. همچنین اگر خواهان افزایش قابل‌توجه ارتفاع سیستم تعلیق و یا شوک‌های هوی دیوتی باشید بهترین گزینه خودرویی بدنه روی فریم خواهد بود.

اما خودروهای شاسی یکپارچه معمولاً سبک‌تر از مدل‌های شاسی مستقل هستند و بدون نیاز به ساختاری هوی دیوتی، وزن آن‌ها کاهش می‌یابد. این خودروها از نظر مصرف سوخت بهتر عمل می‌کنند اما طبیعی است که توانایی یدک کشی پایین‌تری داشته و در بحث آفرود و حمل بار نیز قافیه را به رقبای شاسی مستقل می‌بازند. وانت پیکاپ های کوچک و میان سایزی همچون فورد ماوریک، هوندا ریجلاین و هیوندای سانتاکروز دارای طراحی شاسی یکپارچه یا یونی بادی هستند. به همین خاطر توانایی حمل بار و یدک کشی این وانت‌ها کمتر از خودروهایی همچون شورولت کلرادو، تویوتا تاکوما و نیسان فرانتیر است. البته باید به این نکته اشاره کرد که کیفیت سواری خودروهای شاسی مستقل بدتر از مدل‌های شاسی یکپارچه خواهد بود.

مثلاً هیوندای سانتاکروز سواری شهری بهتری نسبت به خودرویی همچون شورولت کلرادو دارد. از پشت فرمان، سانتاکروز حس و حال یک شاسی‌بلند خانوادگی را تداعی می‌کند و درعین‌حال فضای بار مناسبی برای حمل وسایل دارد. با توجه به سابقه تست و بررسی خودروهای متنوع شاسی یکپارچه و مستقل، باید گفت برخی شاسی‌بلندها و وانت پیکاپ های بدنه روی فریم در بحث یدک کشی و آفرود بسیار توانا هستند اما بهتر است خیلی روی تبلیغات خودروهای یونی بادی و شاسی یکپارچه در عبور از مسیرهای خشن و دشوار حساب باز نکنید چراکه احتمال دارد در مسیری گلی یا برفی گیر کنید.

با این تفاسیر باید گفت اگر بیشتر زمان خود را در شهر تردد می‌کنید و اصلاً روانه آفرود نمی‌شوید و معمولاً یدک کشی هم ندارید، خودروهای شاسی یکپارچه انتخاب بهتری برای شما خواهند بود؛ اما اگر مصرف سوخت اولویت اصلی شما نیست و بیشتر راهی آفرود می‌شوید و یا تریلر و قایق را می‌کشید، بی‌شک خودرویی شاسی مستقل گزینه بهتری محسوب خواهد شد.