تعدادی اتوبوس‌های برقی به خیابان‌های تهران وارد شده‌اند. این وسایل نقلیه‌ی جدید باعث شده‌اند نگرانی‌هایی در مورد آلودگی هوابoft شود، به‌ویژه در مورد تولید دود توسط این اتوبوس‌ها.

مردم ایران به‌طور کلی در کلاس پایین جامعه قرار دارند و زندگی زیر خط فقر را تجربه می‌کنند. از سوی دیگر، نهادهای مالی کشور هزینه‌های زیادی را اسراف کرده‌اند. وسایل‌نقلیه‌ی الکتریکی به دلیل عدم تولید گازهای آلاینده، برای شهرهای بزرگ مناسب‌تر هستند، اما هزینه‌های بسیار بالای آن‌ها موجب نادیده‌گیری آن‌ها توسط کشورهای پیش‌رونده شده است.

در شهرهای مدرن جهان، تراموا و مترو نقش مهمی در سیستم حمل‌ونقل عمومی با بهره‌برداری از انرژی الکتریکی دارند. اتوبوس‌های دیزلی نیز همچنان در مjuanعقدق زیادی وجود دارند. در کشورهای پیش‌رونده، سوخت گازوئیل آلاینده نیست و اتوبوس‌های ساخت شرکت‌های بزرگ به دلیل کارایی بالا و آلودگی کم، با اتوبوس‌های مونتاژ در ایران مقایسه نمی‌شوند.

در تهران، به‌عنوان یکی از آلوده‌ترین شهرهای جهان، تعداد زیادی از خودروها و موتورسیکلت‌های کیفیت کم وجود دارند که بیشتر آلودگی‌ها را تولید می‌کنند. استفاده از گاز طبیعی برای گرمایش نیز موجب آلودگی اضافی شده است. نیروگاه‌ها، کارخانجات و پالایشگاه‌های نزدیک تهران هم عوامل اصلی آلودگی هوا هستند. در این شرایط، صرف هزینه‌ی زیاد برای جایگزینی اتوبوس‌های دیزلی با اتوبوس‌های برقی، منطقی به نظر نمی‌رسد.

در اسفند ۱۴۰۲، شورای شهر تهران به شهرداری اجازه داد برای تجهیز ناوگان حمل‌ونقل عمومی، اتوبوس‌های برقی از چین وارد کند. قرارداد نهایی که به اقساط پرداخت خواهد شد، معادل ۲ میلیارد یورو است. این مبلغ با فرض قیمت ۱۰۰ هزار تومانی برای هر یورو، نهایتاً ۲۰۰ هزار میلیارد تومان برآورد می‌شود.

استفاده از اتوبوس‌های برقی در تهران تقریباً چند دهه است که از سال ۱۳۷۱ با نام اتوبوس ترولی آغاز شد. مدل‌های اولیه از طریق اتصال به سیم‌های هوایی انرژی را دریافت می‌کردند. اتوبوس‌های برقی فعلی امروزی با باتری‌های بزرگ تجهیز شده‌اند، اما قیمت آن‌ها حدوداً دو برابر اتوبوس‌های دیزلی مدرن است. اخیراً، بحثی در مورد تولید دود توسط این اتوبوس‌ها شکل گرفته است.

اتوبوس‌های برقی وارداتی دارای سیستم‌های گرمایش ویژه‌ای هستند که علاوه‌بر انرژی باتری، از گازوئیل نیز استفاده می‌کنند. در ایران، نظر به قیمت نازل گازوئیل، تصمیم گرفته شده‌است از این سوخت برای گرمایش داخل کابین مسافران استفاده شود. این فرایند باعث تولید دود می‌شود.

اکثر اتوبوس‌های برقی برای گرمایش از سیستم‌های تمام الکتریکی استفاده می‌کنند. در برخی مدل‌ها، موتور‌های دیزلی به عنوان منبع پشتیبان برای شرایط خاص ممکن است استفاده شوند، اما این موارد نادر هستند. موتورهای دیزلی پشتیبان در اتوبوس‌های برقی معمولاً عملکرد محدودتری دارند و زمان کمتری در حال کار هستند، در حالی که موتورهای دیزلی اتوبوس‌های غیربرقی به صورت پیوسته کار می‌کنند و آلاینده‌تر هستند.

شرکت واحد اتوبوسرانی تهران به مسائل مطرح‌شده پاسخ داده است:
1. اتوبوس‌های برقی تهران با استانداردهای مناسب و تایید شده وارد شده‌اند.
2. اتوبوس‌های برقی تهران دوگانه‌سوز نیستند و تنها از موتور الکتریکی با باتری CATL LFP استفاده می‌کنند.
3. سیستم گرمایشی اتوبوس‌ها از برق و گاهی از گازوئیل کار می‌کند، اما صرفاً برای شرایط خاص و نادر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
4. ظرفیت باک سیستم گرمایشی ۴۰ لیتر است، که برای حرکت اتوبوس به کار نمی‌رود.
5. سیستم‌های گرمایشی اتوبوس‌های برقی در سال حداکثر ۱۰۰۰ لیتر گازوئیل مصرف می‌کنند، برابر با حدود ۲ درصد مصرف یک اتوبوس دیزلی.
6. ناوگان حمل‌ونقل عمومی تهران به سرعت برقی شده و این تغییر با هدف کاهش آلودگی هوا انجام می‌شود.

در نهایت، این سوالات وجود دارد که آیا قبل از خرید اتوبوس‌های برقی چینی، با سازمان‌های محیط زیستی مشورت شده‌است و آیا مناقصه‌ی عمومی یا بین‌المللی برگزار شده است. همچنین، چرا با برندهای معتبر مانند فوتون یا بی‌وای‌دی قرارداد برگزار نشده است.