بیش از بیست سال است که ب‌ام‌و به دنبال ایجاد تغییرات اساسی در صنعت خودروسازی به عمل آمده است. در آن دوران، سمت خودروهای سازگار با محیط‌زیست تازه آغاز شده بود و خودروهای تولید شده از جمله تویوتا پریوس به دلیل مصرف سوخت پایین به طرفداران متعددی بر سوق داشتند. این شرکت تلاش کرد با احیای یک فناوری قدیمی و열لیم اشکار تر کردن ایدهٔ ساخت خودروی کارآمدتر را امتحان کند.سیستم خلاقانه‌ای که توربواستیمر نام داشت، به مدت متمادی مورد بررسی قرار گرفت و نمونهٔ آن در یک پروژهٔ آزمایشی ساخته شد. ابتدا قصد ب‌ام‌و، جابجایی پیشرانهٔ توربواستیمر به تولید انبوه بود و این اتفاق در سال ۲۰۱۵ به وقوع پیوست. بیست سال پس از آن، یک قطار بخار قرن بیستم در ذهن نمیاید که از کوره ذغال سنگ برای گرم کردن مخزن عظیم آب استفاده می کرد. سیستم توربواستیمر ب‌ام‌و از آن بسیار پیچیده تر بود.

سیستم توربواستیمر، از انرژی حرارتی سیستم اگزوز و سیستم خنک‌کنندهٔ پیشرانه استفاده می‌کرد تا بخار ایجاد کند. سپس این بخار به یک توربین نیرو می‌داد و برق تولید می‌کرد. این توربین هم نیروی تولید شده را به میل‌لنگ منتقل می‌کرد. وزن کل این سیستم بین 10 تا 15 کیلوگرم بود و می‌توانست 80 درصد انرژی گرمایی تلف شده موتور را بازیابی کند.

این سیستم با یک پیشرانهٔ 1.8 لیتری چهار سیلندر توربو در کنار هم قرار داشت. طبق تخمین‌ها، این سیستم می‌توانست 15 اسب بخار قدرت و 20 نیوتن متر گشتاور به خروجی این موتور اضافه کند. در واقع، می‌توانست مصرف سوخت را تا 15 درصد کاهش دهد. According to BMW, the efficiency of the Turbosteamer system increased with the increase in vehicle speed and, in high-speed driving, it had a greater fuel reduction effect compared to urban driving.

البته گفته می‌شود پیچیدگی زیاد توربواستیمر به دلیل این است که از قطعات و فناوری‌های پیشرفته برای آن استفاده شده بود. این سیستم یک موتور بخار سنتی نبود و تکنولوژی پیشرفته‌ای داشت که در ساخت آن هزینه‌های بالایی در نظر گرفته شد و نهایتاً به این سناریو که ب‌ام‌و تولید انبوه آن را انجام ندهد و projekt Turbosteamer را کنار بگذارد منجر شد.