در سال ۲۰۰۷ فولکسواگن توآرگ R50 را با پیشرانه ۵ لیتری V10 توربودیزل معرفی کرد که ۳۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۵۰ نیوتن متر گشتاور داشت. این پیشرانه که معمولا در خودروهای اسپرت استفاده میشود، برای مدلهای معمولی توآرگ نیز موجود بود ولی به صورت استاندارد موجود نبود. پیشرانه V10 را در زیر کاپوت توآرگ R50 میتوانید دید.
توآرگ R50 و تولد یک شاسیبلند اسپرت
توآرگ R50 یک نسخه اسپرت از نسل اول شاسیبلند میان سایز فولکسواگن بود که برای مدت کوتاهی با پیشرانه V10 دیزلی تولید شد. این خودرو در سال ۲۰۰۷ در نمایشگاه خودروی سیدنی رونمایی شد و تا سال ۲۰۱۰ به تولید رسید. توآرگ R50 پس از گلف و پاسات، به سومین خودروی فولکسواگن تبدیل شد که در نسخهٔ اسپرت با نشان R ساخته شد. پیشرانه ۵ لیتری V10 توربودیزل که ۳۵۰ اسب بخار قدرت و ۸۵۰ نیوتن متر گشتاور داشت، قویتر از پیشرانه توآرگ V10 معمولی بود و ۳۷ اسب بخار و ۱۰۰ نیوتن متر از آن بیشتر بود.
توآرگ R50، شاسیبلند اسپرت فولکسواگن
نیروی این موتور توسط یک گیربکس شش سرعتهٔ اتوماتیک به هر چهارچرخ منتقل میشد و شاسیبلند اسپرت فولکسواگن را ظرف ۶.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت میرساند. این خودرو همچنین میتوانست به حداکثر سرعت ۲۳۵ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. توآرگ R50 علاوه بر پیشرانه V10 قدرتمند، به سیستم تعلیق بادی با تنظیم است هم مجهز شده و در ظاهر نیز از برخی ویژگیهای اختصاصی مثل رینگهای ۲۱ اینچی اسپرت بهره میبرد.
دیزلگیت و پایان ماجراجوییهای دیزلی فولکسواگن
رسوایی دیزلگیت که چند سال پس از پایان تولید توآرگ R50 به وقوع پیوست، به تمام این سرمایهگذاریها و ماجراجوییهای دیزلی فولکسواگن پایان داد. دیزلگیت یک نرمافزار مخفی بود که هنگام انجام آزمایشهای آلایندگی، بهطور موقت آلایندگی موتور را کاهش میداد اما پس از آزمایش، موتور به حالت عادی بازمیگشت و آلایندگیهایی بالاتر از استانداردها تولید میکرد. بعد از این رسوایی، فولکسواگن به تولید اکثر موتورهای دیزلی خود پایان داد و به سمت پیشرانههای هیبریدی و الکتریکی حرکت کرد.