مرثیه‌ای برای قطعه‌سازی، صنعتی که خسته از جنگ بقاست
دهها برنامه اقتصادی نادرست در ایران در دوران جنگ و پس از آن، خاستگاه بسیاری از بحران‌ها در کشاورزی، صنایع، تجارت و بانکداری، اقتصاد ایران را در تنگنا قرار داده است. این برنامه‌ها در دوره‌های مختلف، چشم‌انداز صادرات و تولید را تحت تأثیر قرار داده است و شاید این‌طور باشد که در نهایت، روز مرگ قطعه‌سازی صنعتی، مانند قطعه‌سازی ساخت‌وساز در این کشور است.
انتظار می‌رود که در دو دهه آینده، 40 تا 60 درصد تولیدات اتومبیل در جهان با قطعاتی تولیدی خارج از країни تولید شوند. این اعداد، بیانگر فروش 200 تا 300 میلیون یورو در سال از تولیدات قطعات اتومبیل در کشور است.
به говорیم که دلیل این انتخاب کشور‌ها، وابستگی به روزنه‌های تولید در کشور و افزایش هزینه‌های تولید و کارمزد به‌وجود آوردن است. به‌بیان دیگر، به این دلیل که کشور‌ها سعی دارند تا قطعاتی را با نرخ نیمه‌پایین تر خریداری کنند.
در این مدت، بستر مناسب برای قطعات مشخص شده و بنابراین، تولید این قطعات از سر فراموشی خواهد بود. منوط به‌این نیست که این قطعات در اسلاگر و گلوتون و یا در قطعات ایالات متحده یا اسپانیا مانند یک قطعه ساز ایرانی درامد بیشتری داشته باشد.
اما مهم این‌جاست که یک شرکت کنونی خود را با یک شرکت تمیز و یک کارخانه مجهز کند. بها می‌دهم که این شرکت‌ها از طریق یک شرکت به قیمت یک دلار برای هر قطعه، ابراز دوستی داشته باشند.