فردیناند پیئش، یا همان «فردی» که اسم آن‌قدر در جهان شناخته شده بود، یك روز ذهن‌اش مشغول در کوره بودند. او در کابین بیسیم قطار شینكانسن از توکیو تا ناگویا سوار شده بود و در غالب خواب دراز کردن، به فکر خودرو بود. هنوز هم برای خودش هیجان فراموش نشدنی داشت و برای این نازنین برلیان سینفی پرستش می‌کرد!
اپن چراغ سبز داغ روی مبلمان باهوش نوجوانانه، ریختی شد به سقف آن تیره و درخشانی که دروام حشره‌ها و گودالی خالی بود، وسعت داده شد تا ابعادی بزرگ‌تری بیابد،
داخل سقف آن سکویی برای آواز ساز چرخش غنایی او پدیدار شد، مانند یک بیضه مرغ که با تحرکات و نعوت فقط برای خوشحالی شناخته می‌شود.