بحث گرانی دارو معمولاً با این تصور اشتباه همراه است که فقط بیماران مبتلا به سرطان، بیماری‌های سخت و خاص از این مشکل متاثر می‌شوند و تصور بر این است که دارو در ایران ارزان‌تر از بسیاری از کشور‌ها است. اما واقعیت این است که افزایش قیمت دارو‌های معمولی و پرمصرف نیز به شدت مشهود است؛ دارو‌هایی مانند شربت دیفن هیدرامین، قرص سرماخوردگی، پماد کالاندولا و کپسول آموکسی سیلین که جزو دارو‌های دم دستی و پر استفاده هستند، افزایش قیمت قابل توجهی داشته‌اند.

در زمستان سال گذشته، قیمت‌های جدید برخی از اقلام دارویی رونمایی شد و مجدداً در آخرین روزهای فروردین ماه سال جاری، برخی شرکت‌های دارویی از افزایش قیمت دارو خبر دادند که در برخی موارد، این افزایش قیمت به بیش از ۵۰ درصد رسید.

امروزه، مشکل کمبود دارو با مشکل گرانی دارو همراه شده است. فعالان صنعت دارو از اصلاح قیمت‌ها به جای گرانی استفاده می‌کنند، اما نکته مهم این است که افزایش قیمت دارو چه با عنوان گرانی و چه با عنوان اصلاح قیمت، برای بیماران تفاوتی ندارد و هر دو به یک معنی است.

عضو کمیسیون اصل نود مجلس، با انتقاد از افزایش بی‌رویه قیمت دارو، اظهار داشت که مسئله دارو از موضوعاتی است که همواره مورد توجه ویژه قرار دارد. وی افزود که سازمان غذا و دارو بدون تغییر در نرخ ارز اختصاص یافته به این حوزه، اقدام به افزایش قیمت دارو به صورت فراقانونی کرده است که این موضوع موجب ایجاد مشکلات جدی برای مردم و شکل‌گیری رانت و فساد در برخی شرکت‌های دارویی شده است.

عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس نیز اظهار داشت که مردم به دارو‌های با کیفیت نیاز دارند و پرداخت مابه‌التفاوت افزایش قیمت دارو باید از سوی دولت و از طریق بیمه‌ها انجام شود. وی با اشاره به مطالبات طولانی‌مدت داروخانه‌ها از بیمه‌ها، افزود که بیمه‌ها گاهی تا ۶ یا ۷ ماه بدهی معوق به داروخانه‌ها دارند که باعث ایجاد بحران در چرخه تأمین دارو می‌شود.

با توجه به توضیحات و توجیهاتی که در مورد دارو مطرح می‌شود، آنچه مسلم است، این است که “نسخه” دارو برای بیماران “گران” است و باید کاری کرد که این نسخه ارزان شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که بیش از ۷۰ درصد هزینه‌های دارویی از جیب بیمار پرداخت می‌شود، در حالی که قرار بود سهم پرداختی مردم بابت هزینه‌های سلامت، حداکثر به ۳۰ درصد برسد.