فرمول یک (F1) همواره عناصری از خطر را در خود داشته است. با پیشرفت تکنولوژی و رویه‌های ایمنی، این ورزش اکنون نسبت به گذشته بسیار ایمن‌تر شده است. در این مقاله، پنج مورد از تأثیرگذارترین پیشرفت‌های ایمنی در طول ۷۵ سال تاریخ فرمول یک را بررسی می‌کنیم.
**لباس رانندگان (Driver Attire)**
در دهه ۵۰ میلادی، رانندگان فرمول یک بیشتر به راحتی و استایل لباس خود توجه می‌کردند تا ایمنی آن. رانندگانی مانند خوان مانوئل فانجیو پیراهن‌های پولو و شلوارک می‌پوشیدند. اما با افزایش نرخ سوختگی رانندگان در حوادث، فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی (FIA) در سال ۱۹۶۳ قوانینی را برای پوشیدن لباس‌های ضد حریق وضع کرد. این لباس‌ها ابتدا توسط کارشناسان فضایی ناسا توسعه داده شدند.
لباس‌های مسابقه‌ای مدرن از لایه‌های سبک پارچه نومکس استفاده می‌کنند که در دماهای تا ۸۰۰ درجه سانتیگراد مقاوم هستند. همچنین، لباس زیر ضد حریق اجباری نیز از نومکس ساخته شده است تا از آسیب‌های ناشی از آتش‌سوزی جلوگیری شود.
**مونوکوک (Monocoque)**
مونوکوک فیبر کربنی، که به عنوان سلول بقا نیز شناخته می‌شود، از سال ۱۹۸۱ به بخش حیاتی ایمنی خودروهای F1 تبدیل شده است. مونوکوک فیبر کربنی به راننده کمک می‌کند تا در هنگام تصادف، از آسیب‌های جدی جلوگیری کند. این مونوکوک از فیبر کربن و Kevlar ساخته شده است و به جذب انرژی در هنگام تصادف کمک می‌کند.
**بریرهای ایمنی (Safety Barriers)**
بریرهای آرمکو از اواخر دهه ۱۹۶۰ به بعد معرفی شدند تا از آسیب‌های ناشی از تصادفات با سرعت بالا جلوگیری کنند. این بریرها از فولاد ساخته شده‌اند و به شکل “W” قالب‌گیری شده‌اند تا انرژی ناشی از تصادف را پراکنده کنند.
**دستگاه هانس (HANS Device)**
دستگاه هانس، پشتیبان سر و گردن، برای جلوگیری از شکستگی‌های قاعده جمجمه در رانندگان طراحی شده است. این دستگاه از فیبر کربن ساخته شده است و به کلاه ایمنی متصل می‌شود تا از آسیب‌های گردن جلوگیری شود.
**هالو (The Halo)**
هالو، که در سال ۲۰۱۸ معرفی شد، یکی از بزرگترین پیشرفت‌های ایمنی در فرمول یک است. این دستگاه از تیتانیوم مخصوص هوافضا ساخته شده است و می‌تواند باری معادل ۱۱۶ کیلونیوتن را به صورت عمودی به سمت پایین تحمل کند. هالو به جلوگیری از آسیب‌های جدی در رانندگان کمک کرده است.