با شروع بهار امسال، خبر افزایش ۴۶ درصدی تعرفه‌های پزشکی در رسانه‌ها منتشر شد. این افزایش با دستور دولت و به بهانه حمایت از پزشکان و متولیان درمان بخش خصوصی صورت گرفت.
افزایش تعرفه‌های پزشکی در سال‌های اخیر بی‌سابقه بوده است. میانگین رشد تعرفه‌های پزشکی بین سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ فقط ۱۴ درصد بود، اما امسال تعرفه‌ها با یک جهش بلند بیش از سه برابری، به طرز قابل توجهی افزایش یافته است.
این افزایش قیمت‌ها به معنای گرانی هزینه‌های نرم افزاری درمان، شامل ویزیت پزشکان و خدمات کلینیکی و پارکلینیکی است. همچنین، حذف ارز ترجیحی دارو و تجهیزات پزشکی باعث افزایش چند برابری قیمت‌ها در این بخش‌ها شده است.
یک بیمار قلبی از افزایش بیش از ۲۰۰ درصدی قیمت داروها در بهار امسال خبر می‌دهد. او همچنین از نایاب شدن قرص «متفورمین گلوکوفاژ» انتقاد دارد و می‌گوید هرجا گشتم، این قرص نیست یا اگر پیدا شود، قیمتش چند برابر شده است.
افزایش قیمت‌ها باعث شده است که مردم، به خصوص بازنشستگان و بیماران خاص، از هزینه‌های درمان به شدت بترسند. بیمه تکمیلی بازنشستگان دیگر کارکردی ندارد و مردم در گرداب عمیق بیماری گرفتار آمده‌اند.
وزیر بهداشت وعده داده بود که قرار نیست بار حذف ارز ترجیحی و عدم اختصاص ارز دولتی به دارو و درمان، گریبان مردم را بگیرد و بیمه‌ها باید افزایش قیمت را گردن بگیرند. اما این وعده‌ها محقق نشد و پرداخت از جیب مردم در بخش درمان بیش از ۱۰۰ یا حتی ۲۰۰ درصد افزایش یافت.
کارشناسان می‌گویند تعهدات بیمه‌ای حتی گوشه‌ای از هزینه‌های درمان را پوشش نمی‌دهد و بیشتر موجب گرفتاری مردم شده است. آزادسازی بی‌نظیر هزینه‌های درمان، راهی جز انصراف از درمان و انتظار برای مرگ، برای اکثریت بیماران به خصوص کارگران بازنشسته باقی نگذاشته است.