گورنی فلپ، یک نوآوری ساده اما تأثیرگذار، با افزایش داون‌فورس، دنیای مسابقات خودرویی را دگرگون کرد. این مقاله داستان پیدایش و تأثیر این قطعه کوچک را بررسی می‌کند.
شاید در نگاه اول، گورنی فلپ چیز خاصی به نظر نیاید، اما این قطعه کوچک تأثیر ماندگاری بر دنیای موتوراسپرت گذاشت. اگر سرنوشت طور دیگری رقم می‌خورد، شاید این قطعه امروز به نام «زاپ فلپ» شناخته می‌شد. این ویژگی آیرودینامیکی که در دهه ۱۹۷۰ توسط راننده افسانه‌ای، دن گورنی، در دنیای مسابقات جاودانه شد، درواقع چهل سال پیش از آن توسط ادوارد زاپارکا از شرکت توسعه زاپ اختراع شده بود. زاپارکا این قطعه را برای افزایش نیروی بالابر (لیفت) در بال‌های هواپیما طراحی کرد.
کارایی این فلپ، چه در بالای بال نصب شود و چه در زیر آن، به اصل شگفت‌انگیز برنولی وابسته است. هنگامی‌که هوا در برخورد با یک بال منحنی تقسیم می‌شود، جریانی که از سمت منحنی عبور می‌کند سریع‌تر از سمت صاف‌تر حرکت می‌کند. این امر فشار را در سمت منحنی کاهش داده و نیرویی در آن جهت ایجاد می‌کند؛ اما در زاویه حمله بالا (زاویه بین جهت جریان هوا و جهت حرکت)، هوای سمت منحنی ممکن است از سطح بال جدا شود و باعث استال (توقف آیرودینامیکی) گردد.
در سال ۱۹۷۱، دن گورنی، راننده افسانه‌ای که مالک تیم مسابقه‌ای آمریکن ریسرز بود، در یک جلسه آزمایشی به این ایده رسید. بابی آنسر، راننده سرشناس و رقیب قدیمی گورنی که در آن زمان خودروی اولسونایت ایگل را می‌راند، از عملکرد غیررقابتی خودرو شکایت داشت. گورنی، با الهام از اسپویلرهای عمودی که در خودروهای استقامتی برای افزایش داون‌فورس استفاده می‌شدند، ایده‌ای مشابه را برای بال عقب خودروی ایگل پیاده کرد.
وقتی بال خودروی مسابقه‌ای با زاویه‌ای خاص قرار می‌گیرد، هوای زیر بال از سطح جدا شده و تلاطم ایجاد می‌کند که باعث افزایش درگ (مقاومت هوا) و کاهش داون‌فورس می‌شود. گورنی فلپ با ایجاد تعادل در فشار هوای بالا و پایین بال، کارایی آیرودینامیکی را به‌شدت بهبود می‌بخشد.