فورد ایندیگو، کانسپتی که با الهام از خودروهای ایندی‌ با کابین لوکس و موتور V12 قدرتمند ساخته شد، قرار بود رؤیایی برای جاده باشد، اما هرگز به تولید نرسید.

در طول تاریخ تلاش‌های متعددی برای آوردن تجربه خودروهای تک‌سرنشین مسابقه‌ای به جاده‌ها انجام شده است. در این زمینه، برخی از خودروها مانند BAC مونو عملکرد خوبی داشته‌اند، در حالی که برخی دیگر مانند کاپارو T1 هرگز موفق نشدند. خودروهایی مانند مک‌لارن F1 و فراری F50 نیز توانستند فناوری و حس‌وحال فرمول یک را در قالبی کاربردی‌تر ارائه دهند. گوردون موری حتی تجربه‌ای مقرون‌به‌صرفه‌تر شبیه خودروهای مسابقه‌ای را با خودرویی به نام LCC راکت خلق کرد.

فورد نیز در این مسیر، خودرویی را معرفی کرد که با الهام از ایندی‌کار، فناوری‌های پیست را به کار گرفت، اما فضای کافی برای دو سرنشین و امکان نصب پلاک داشت. ایندیگو با کابین مجهز به چرم و حتی راهنما، آماده تولید به نظر می‌رسید و حتی وعده تولید محدود داده شده بود.

در سال ۱۹۹۵، فورد در مسابقات ایندی‌کار موفقیت‌های چشمگیری داشت. خودروهای مجهز به موتور فورد-کاسورث در بسیاری از مسابقات پیشتاز بودند و ژک ویلنوو در ایندی ۵۰۰ سال ۱۹۹۵ با رینارد-فورد کاسورث XB پیروز شد. این موفقیت‌ها توجه دفتر مرکزی فورد را جلب کرد.

فورد با جدیت به دنبال یک خودروی خیره‌کننده برای نمایشگاه خودروی دیترویت ۱۹۹۶ بود. با مهلتی تنها شش‌ماهه، تیمی از طراحان شروع به خلق خودرویی کردند که ایندیگو نام گرفت. ساخت این خودرو به رینارد موتوراسپرت سپرده شد که سه دستگاه تولید کرد.

وقتی ایندیگو در نمایشگاه دیترویت ۱۹۹۶ رونمایی شد، تماشاگران شگفت‌زده شدند. فورد ایندیگو به‌وضوح به خودروهای ایندی‌کار اشاره داشت، اما ترکیبی از طراحی مدرن و رگه‌هایی از هات رادهای را هم ارائه می‌کرد. پیشرانه آن یک نمونهٔ ۶ لیتری V12 بود.

مدیران فورد حتی به خبرنگاران گفتند که این خودرو احتمالاً با برنامه‌ای برای ساخت ۲۰۰ تا ۳۰۰ دستگاه در سال، به تولید محدود می‌رسد. با این حال، پس از ۱۹۹۶، ایندیگو برای مدت طولانی از دید عموم غایب شد.

تبدیل یک خودروی مسابقه‌ای جاده‌ای به خودرویی جاده‌ای آسان نیست، اما ایندیگو تلاشی جذاب بود. این ماشین کابین دونفره با چرم لوکس و حال‌وهوای ساده مسابقه‌ای تزئین شده بود. ایندیگو از فرمان هیدرولیک و گیربکس شش سرعته سکوئنشال رینارد با شیفت هیدرولیکی الکترونیکی استفاده می‌کرد.

فورد در این مفهومی ویژگی‌هایی گنجانده بود که آن را آماده تولید نشان می‌داد. گلگیرها چرخ‌ها را چنان نزدیک پوشانده بودند که تشخیص آن‌ها نیاز به دقت داشت. در بال جلویی که به رنگ مشکی بود، نواری از چراغ‌ها و راهنماها تعبیه شده بود.

ایندیگو صرفاً یک خودروی نمایشی نبود و در پیست آزمایش شد. با این حال، به دلایلی به تولید نرسید. از ایندیگو سه دستگاه ساخته شد، اما تنها یکی از آن‌ها پیشرانه داشت و قابل رانندگی بود. هر سه در نمایشگاه‌های خودرویی نمایش داده شدند.

یکی از نمونه‌های بدون موتور در حراجی کریستیز با ماکت موتور V12 زیر پوشش پلاستیکی شفاف عرضه و به قیمت ۸۸,۱۲۵ دلار فروخته شد. در سال ۲۰۱۹، مدل نمونهٔ بدون موتور دیگر در میشیگان با قیمت ۱۹۵ هزار دلار برای فروش گذاشته شد.