بمب‌افکن رادار گریز B-2 یکی از تحسین‌شده‌ترین دستاوردهای صنعت هوانوردی دنیا است، اما به باور کارشناسان، هواپیمای آلمانی هورتن، الگوی B2 محسوب می‌شود.
هورتن اچ.آی.ایکس یک هواپیمای جنگنده /بمب‌افکن آلمانی بود که توسط دو برادر به نام‌های ریمار و والتر هورتن طراحی و توسط شرکت گوتا برای تولید انبوه باز طراحی شد. این هواپیما که در اواخر جنگ جهانی دوم توسعه یافت، یکی از اولین هواپیماهای بال‌پرنده با پیشرانه جت بود. براساس آمار تاریخی، تنها سه دستگاه از این هواپیمای افسانه‌ای ساخته شد و هرگز به پرواز عملیاتی نرسید.
والتر هورتن و ریمار هورتن ، که به عنوان برادران هورتن شناخته می‌شوند، خلبانان هواپیمای آلمانی بودند. والتر در شش ماه اول جنگ جهانی دوم به عنوان خلبان جنگنده در جبهه غربی، با هواپیمای Bf 109 پرواز می‌کرد و بعدها افسر فنی این واحد شد. ریمار نیز به عنوان خلبان Bf 109 آموزش دید، اما در اوت ۱۹۴۰ به مدرسه خلبانان گلایدر در براونشوایگ منتقل شد.
هورتن در پاسخ به فراخوان هرمان گورینگ، رئیس لوفت‌وافه، در سال ۱۹۴۳ طراحی شد که خواستار بمب‌افکن‌های سبک با توانایی حمل ۱۰۰۰ کیلوگرم بمب در مسافت ۱۰۰۰ کیلومتر با سرعت ۱۰۰۰ کیلومتر بر ساعت بود . تنها پیشرانه‌های جت می‌توانستند سرعت موردنظر را تأمین کنند، اما مصرف سوخت بالای آن‌ها نیازمند طراحی کم‌مقاومت برای دستیابی به برد لازم بود.
طراحی بال‌پرنده به دلیل کارایی آیرودینامیکی بالا، که پیش‌تر در گلایدر هورتن نشان داده شده بود، انتخاب شد. فاقد سطوح کنترلی اضافی برای کاهش مقاومت است و سقف پروازی آن ۱۵۰۰۰ متر را ممکن کرد. این طرح تنها مدلی بود که به الزامات نزدیک شد و پس از تأیید گورینگ، سفارش ساخت سه نمونه اولیه گرفت.
به دلیل نبود امکانات تولید مناسب نزد برادران هورتن، تولید را به شرکت گوتائر واگن‌فابریک واگذار کردند، اما ادعا شده که این شرکت با ترویج طرح بال‌پرنده خود، پروژه را تضعیف کرد. نخستین نمونه ، یک گلایدر بدون موتور، در ۱ مارس ۱۹۴۴ پرواز کرد و نمونه دوم، با موتورهای جت یونکرس یومو ۰۰۴ در دسامبر ۱۹۴۴ آزمایش شد. اما در ۱۸ فوریه ۱۹۴۵، در سانحه‌ای سقوط کرد و خلبان آزمایشی آن کشته شد. با وجود سفارش تولید ۱۰۰ فروند، هیچ‌یک به تولید نرسید. نمونه سوم، که تقریباً کامل بود، توسط نیروهای آمریکایی در عملیاتی به آمریکا منتقل شد و پس از ارزیابی، در موزه ملی هوا و فضای اسمیتسونین به نمایش درآمد.
برادران هورتن در دهه ۱۹۳۰ به طراحی بال‌پرنده برای بهبود عملکرد گلایدرها علاقه‌مند شدند، زیرا معاهده ورسای تولید هواپیماهای نظامی را ممنوع کرده بود. طراحی بال‌پرنده وزن و مقاومت را کاهش می‌داد. در ۱۹۴۳، گورینگ پروژه ۳×۱۰۰۰ را مطرح کرد. برادران هورتن طرح را پیشنهاد دادند، زیرا طراحی کم‌مقاومت بال‌پرنده می‌توانست الزامات برد و سرعت را برآورده کند. نبود تثبیت‌کننده عمودی باعث مشکلات کنترل انحراف می‌شد که با استفاده از آیلرون‌های شکاف‌دار حل شد، هرچند این طراحی نیاز به کنترل فعال‌تر توسط خلبان داشت.
وزارت هوانوردی آلمان طرح را تأیید کرد و به دلیل سرعت بالای هواپیما، دو توپ ۳۰ میلی‌متری به آن اضافه شد تا به عنوان جنگنده نیز کاربرد داشته باشد. گورینگ با اختصاص ۵۰۰,۰۰۰ رایش مارک، ساخت سه نمونه اولیه را سفارش داد و تولید ۱۰۰ فروند به گوتائر واگن‌فابریک سپرده شد. این شرکت تغییراتی از جمله افزودن صندلی پرتاب‌شونده، بازطراحی ارابه فرود و بهبود ورودی‌های موتور اعمال کرد.
تنها نمونه باقی‌مانده، V3، در موزه ملی هوا و فضای اسمیتسونین در واشنگتن به نمایش گذاشته شده است. این هواپیما تا حدی بازسازی شده و بال‌ها جدا از بدنه نمایش داده می‌شوند.
نمونه‌های آزمایشی شرکت نورث‌روپ امریکا مثل YB-35 و YB-49 که بین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۷ ساخته شدند، شباهت بسیار زیادی با هورتن Ho229 دارند، اما در سال۱۹۴۰ شرکت آمریکایی موفق به ساخت N-1M به‌عنوان اولین بال‌پرنده خود شده بود. شرکت نورث‌روپ در سال ۱۹۸۹ بمب‌افکن B-2 را رونمایی کرد و ۳۶ سال پیش، برتری مهمی برای نیروی هوایی امریکا به دست آورد.
هورتن Ho 229 نمونه‌ای برجسته از نوآوری در طراحی هواپیما برای جنگ جهانی دوم بود که به دلیل شکست آلمان، فرصت عمل و توسعه‌ی بیشتر پیدا نکرد. با وجود مشکلات فنی و عدم تکمیل سری تولید، تأثیر آن بر طراحی‌های بعدی بال‌پرنده و الهام‌بخشی به پروژه‌های دیگر قابل‌توجه است. تنها نمونه باقی‌مانده، V3، تلاش‌های برادران هورتن برای ایجاد یک هواپیمای پیشرفته در شرایط دشوار جنگ را نشان می‌دهد.