صنعت پهپادی ایران در سال‌های اخیر پیشرفتهای قابل توجهی داشته است به طوری که پهپادهای ایرانی در بسیاری از زمینه‌ها با نمونه‌های مشابه خارجی رقابت می‌کنند. پهپادها یا پرنده‌های هدایت‌پذیر از دور، ابزارهای نظامی و غیرنظامی پیشرفتهای هستند که در مأموریت‌های شناسایی، نظارت، و عملیات‌های رزمی کاربرد دارند.
ایران از دهه 1360 وارد عرصه طراحی و ساخت پهپاد شد و امروز به عنوان یکی از قدرت‌های پهپادی منطقه شناخته می‌شود. این کشور با تکیه بر توان داخلی و مهندسی بومی، موفق به تولید طیف گسترده‌ای از پهپادهای شناسایی و رزمی شده است.
برخی از مهم‌ترین پهپادهای ایرانی عبارتند از:
1. **شاهد 129**: این پهپاد با برد عملیاتی 1700 کیلومتر و مداومت پروازی 24 ساعته، توانایی حمل 8 بمب یا موشک هوشمند سدید را دارد.
2. **مهاجر 6**: پهپاد تاکتیکی-رزمی با سرعت 200 کیلومتر بر ساعت و برد عملیاتی 2000 کیلومتر، قابلیت حمل 40 کیلوگرم تسلیحات هدایت‌شونده را دارد.
3. **شاهد 149 (غزه)**: با دهانه بال 21 متر، جرم 3100 کیلوگرم، برد عملیاتی 2000 کیلومتر و مداومت پروازی 35 ساعت، توانایی حمل 500 کیلوگرم تسلیحات را دارد.
4. **فطرس**: بزرگ‌ترین پهپاد ایرانی با پهنای بال 16 متر، مداومت پروازی بین 16 تا 30 ساعت و برد عملیاتی 2000 کیلومتر، توانایی حمل انواع موشک‌های هوا به سطح و بمب‌های هدایت‌شونده را دارد.
در منطقه، کشورهایی مانند هند، پاکستان و ترکیه نیز در صنعت پهپادی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. هند پهپادهایی مانند راستوم-اچ و آئورا را توسعه داده است. پاکستان بیش از 30 نوع پهپاد طراحی و ساخته است که از جمله آنها می‌توان به پهپادهای جاسوس و فلامینگو اشاره کرد. ترکیه با پهپاد آنکا، جایگاه خود را در صنعت پهپادی منطقه تثبیت کرده است.
مقایسه پهپادهای ایرانی با نمونه‌های منطقه‌ای و جهانی نشان می‌دهد که ایران در زمینه‌های مختلفی مانند برد عملیاتی، مداومت پروازی و قابلیت رزمی برتری دارد. پهپادهای ایرانی حتی در رقابت با برخی نمونه‌های جهانی، عملکرد قابل‌توجهی داشته‌اند.
با ادامه این مسیر، ایران می‌تواند به یکی از بازیگران اصلی صنعت پهپاد در جهان تبدیل شود و نقش مهمی در تحولات نظامی و فناوری آینده ایفا کند.