انتقال یک موتور V8 و ساب‌فریم به عقب الدورادو کار ساده‌ای به نظر نمی‌رسد، اما به گفتهٔ باراس این کار چندان سخت نبود:

ساب‌فریمی که جنرال موتورز استفاده کرده بود، از نظر ابعاد برای جای‌گیری در صندوق‌عقب مناسب بود، فقط عرض بین چرخ‌ها کمی باریک‌تر بود، بنابراین مجبور شدیم گلگیرها را عریض‌تر کنیم. بزرگ‌ترین چالش، طراحی کانال‌هایی بود که رادیاتورهای عقب را تغذیه می‌کردند.

این خودرو که توئین‌استار نام گرفت، به دو موتور نورث‌استار V8 مجهز شد اما در نمونه اولیه، موتورهای جلو و عقب یکسان نبودند. موتور جلو، نسخه 275 اسب بخاری نورث‌استار از مدل پایه الدورادو بود درحالی‌که موتور عقب، نسخه ارتقاءیافته 300 اسب بخاری از مدل ETC بود. این ترکیب با مجموع حجم 9.1 لیتر، 575 اسب بخار قدرت و 800 نیوتن متر گشتاور ارائه می‌داد. هر موتور به گیربکس چهار سرعته اتوماتیک خود متصل شده بود که عملاً یک سیستم چهارچرخ محرک غیرعادی ایجاد می‌کرد. انتخاب دنده در هر دو گیربکس نیز هم‌زمان بود. موتورهای نورث‌استار آن زمان از دریچه گاز مکانیکی استفاده می‌کردند که اتصال پدال گاز به هر دو موتور را ساده‌تر می‌کرد. کابین خودرو هم با تهویه مطبوع، سیستم پخش CD و صندلی‌های چرمی برای پنج سرنشین، عمدتاً مشابه الدورادوی استاندارد بود.