زمانی که فیات در سال 1972 مدل 126 را معرفی کرد، محبوبیت خودروهای موتور عقب رو به کاهش بود. این خودرو برای جایگزینی فیات 500 طراحی شد و با طراحی جعبهای خود با روندهای طراحی دهه 1970 همراستا بود. نیروی این مدل توسط یک موتور دو سیلندر هوا خنک در عقب تأمین میشد که در مدلهای اولیه از نوع 594 سیسی با 23 اسب بخار قدرت بود. فیات 126 حتی از فیات 500 هم عمر طولانیتری داشت. در سال 1987 درحالیکه پانزده سال از حضور 126 در بازار میگذشت، به موتور 704 سیسی آب خنک و درب عقب کاربردیتر مجهز شد. فیات فروش 126 را در بسیاری از کشورهای غرب اروپا در سال 1993 متوقف کرد اما این مدل در لهستان بسیار محبوب بود و تولید آن تا سال 2000 در این کشور ادامه یافت. درمجموع، 4.6 میلیون دستگاه فیات 126 تولید شد.
پایان عصر خودروهای موتور عقب
مینی که در سال 1959 معرفی شد، با جسارت نشان داد که میتوان ترکیب دیفرانسیل جلو و موتور جلو را در خودرویی کوچک و اقتصادی با فضای مناسب ترکیب کرد. موفقیت این خودرو بسیاری از خودروسازان را در دهه 60 به جستوجوی جایگزینهایی برای مدلهای موتور عقب واداشت. رنو با مدل 4 در سال 1961 به سمت دیفرانسیل جلو حرکت کرد، فیات که از سال 1947 به دیفرانسیل جلو فکر میکرد و سرانجام در سال 1964 با اتوبیانچی پریمولا این ترکیب را به تولید رساند و در سال 1969 نیز مدل 128 را معرفی کرد. سال 1969 همچنین سالی بود که شورلت به تولید کورویر پایان داد. حتی فولکسواگن که بسیاری معتقد بودند هرگز از ترکیب موتور عقب دست نمیکشد، در سال 1970 با مدل K70 که به لطف تملک شرکت NSU به دست آورده بود، به سمت خودروهای موتور جلو حرکت کرد. پاسات در سال 1973 و گلف در سال 1974 نیز هردو از این ترکیب استفاده کردند. دوران طلایی خودروهای موتور عقب به پایان رسیده بود.
مرور دوران طلایی خودروهای موتور عقب؛ قسمت اول، از بیتل تا فیات 500
source