به گزارش مجله ماشین، در دهه ۶۰ میلادی، کرایسلر با تولید موتورهای هِمی (HEMI) و مکس وج (Max Wedge)، رقابت در مسابقات درگ را به اوج رساند. هرچند هر دو موتور در زمان خود فوق‌العاده بودند، اما تفاوت‌های فنی چشمگیری داشتند

موتور هِمی

نام این موتور از شکل نیم‌کره‌ای (Hemispherical) اتاق احتراق آن گرفته شده است. این طراحی، فضای بیشتری برای قرارگیری سوپاپ‌های بزرگ‌تر فراهم می‌کند و باعث بهبود چشمگیر جریان هوا و احتراق می‌شود.

مزایا:

راندمان احتراق بالا: شکل نیم‌کره‌ای، ترکیب سوخت و هوا را بهینه می‌کند.

جریان هوای عالی: امکان نصب سوپاپ‌های بزرگ، باعث می‌شود تا هوای بیشتری وارد سیلندر شود و قدرت موتور افزایش یابد.

قدرت بالا: موتور هِمی، به‌ویژه در نسخه مسابقه‌ای، قادر به تولید قدرت بسیار زیادی بود.

معایب:

پیچیدگی فنی: سیستم سوپاپ‌بندی هِمی با دو میل‌سوپاپ مجزا و قطعات بیشتر، پیچیده‌تر و سنگین‌تر از موتورهای معمولی بود.

هزینه بالا: به دلیل پیچیدگی، ساخت و تولید آن پرهزینه‌تر بود.

حجم بیشتر: ابعاد سرسیلندر هِمی بزرگ‌تر بود و فضای بیشتری را اشغال می‌کرد.

موتور مکس وج

این موتور که با نام‌های Ramcharger در دوج و Super Stock در پلیموث شناخته می‌شد، از طراحی اتاق احتراق گُوِه‌ای شکل (Wedge) بهره می‌برد. در این طراحی، سوپاپ‌ها به‌صورت خطی و در یک ردیف قرار گرفته‌اند.

مزایا:

سادگی و وزن کمتر: سیستم سوپاپ‌بندی ساده‌تر و سبک‌تری داشت.

هزینه کمتر: تولید آن ارزان‌تر و آسان‌تر بود.

کاربردی بودن: این موتورها به دلیل طراحی ساده‌تر، برای خودروهای خیابانی مناسب‌تر بودند.

معایب:

محدودیت در قدرت: طراحی اتاق احتراق گُوِه‌ای، اندازه سوپاپ‌ها را محدود می‌کرد و در نتیجه پتانسیل افزایش قدرت آن نسبت به هِمی کمتر بود.

جریان هوای پایین‌تر: ورود و خروج هوا به دلیل کوچک‌تر بودن سوپاپ‌ها محدودتر بود.

رقابت در پیست و خیابان

در سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۳، موتورهای ۴۱۳ و ۴۲۶ اینچ مکعبی مکس وج با کاربراتورهای چهاردهانه دوبل و سیستم ورودی هوای crossram، عملکردی خیره‌کننده در مسابقات درگ داشتند. اما در سال ۱۹۶۴، کرایسلر با معرفی Race Hemi 426، رقابت را به سطح بالاتری برد و این موتور با قدرت و راندمان فوق‌العاده خود، به برترین گزینه برای مسابقات تبدیل شد.

پس از آن، استریت هِمی (Street Hemi) برای خودروهای خیابانی عرضه شد که هرچند کمی ضعیف‌تر بود، اما همچنان با ۴۲۵ اسب‌بخار قدرت، عملکردی بی‌نظیر داشت. در این میان، موتورهای با سرسیلندر گُوِه‌ای نیز کنار گذاشته نشدند و با افزایش حجم به ۴۴۰ اینچ مکعب، در بسیاری از خودروهای محبوب کرایسلر، دوج و پلیموث به کار گرفته شدند.

در نهایت، هرچند موتورهای هِمی به دلیل قدرت و طراحی خاص خود به اسطوره تبدیل شدند، اما موتورهای مکس وج نیز با عملکرد قابل‌قبول و هزینه کمتر، نقش مهمی در تاریخ خودروهای عضلانی (Muscle Cars) ایفا کردند.