در روزهای ابتدایی خودرو، رانندگان برای اطلاع‌رسانی به سایر رانندگان درباره تغییر جهت، از علائم دستی استفاده می‌کردند. اگرچه این روش تا حدی مؤثر بود، اما ایده‌آل نبود، زیرا به شدت به دانش و استفاده صحیح رانندگان از این علائم در جاده و همچنین تشخیص آن‌ها توسط رانندگان دیگر بستگی داشت. به‌طور طبیعی، روش علائم دستی می‌توانست حرکت در خیابان‌های شهر را کمی پیچیده کند، بنابراین روشی ظریف‌تر ضروری به نظر می‌رسید.

این روش، چراغ‌های راهنما بودند که ابتدا با نصب چراغ‌های کوچک در انتهای عقب خودرو توسط توسعه‌دهندگان، امکان فعال‌سازی توسط راننده برای نشان دادن قصد تغییر جهت به چپ یا راست فراهم شد. اولین نسخه‌های این ویژگی که به‌طور مشخص سر و صدای زیادی داشتند، در اوایل دهه ۱۹۰۰ توسعه یافتند. با این حال، اسکار جی سیملر به‌طور گسترده به‌عنوان مخترع چراغ راهنما شناخته می‌شود و پتنت اختراع او در سال ۱۹۲۹ ثبت شد. حتی پس از آن، سال‌ها طول کشید تا چراغ‌های راهنما به‌طور واقعی در خودروها استفاده شوند.