با وجود موفقیت‌های استاندارد همیلتون، او برجسته‌ترین بریتانیایی این لیست نیست. این افتخار متعلق به جیم کلارک است، یکی دیگر از رانندگان بسیار سریع که خیلی زود در این ورزش شکست خورد. کلارک با نرخ پیروزی ۳۴.۷۲ درصدی خود که در جایگاه سوم فهرست تمام دوران قرار دارد، برای نسل‌های بسیار جوان‌تر دشوار است که استعداد او را تشخیص دهند و تصوری از سرعت قهرمان دو دوره جهان اسکاتلندی داشته باشند.

کلارک با تیم لوتوس در نه فصل فرمول یک شرکت کرد و تنها از ۷۲ مسابقه، ۲۵ پیروزی کسب کرد؛ در هفت مسابقه از ۱۰ مسابقه فصل ۱۹۶۳ پیروز شد و به اولین عنوان قهرمانی خود رسید و دو سال بعد نیز آن را تکرار کرد. جیم کلارک از سال ۱۹۶۲ تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۸ در۳۲ سالگی، هفت فصل متوالی طعم پیروزی در گرندپری‌ها را چشید.

۲: آلبرتو آسکاری (Alberto Ascari): ۴۰.۶۳٪

فصل ۱۹۵۲ تنها سومین فصل فرمول یک بود. آلبرتو آسکاری، که در اولین گرندپری موناکو حضور داشت، با پیراهن قرمز فراری به عنوان دو برنده مسابقه ظاهر شد و به درستی یکی از مسلط‌ترین فصل‌هایی را که فرمول یک به خود دیده است، رقم زد. او در افتتاحیه فصل در سوئیس حاضر نشد ولی سپس هر شش دور باقی‌مانده را با پیروزی قاطع به پایان رساند. آسکاری قبل از مرگ غم‌انگیزش در مونزا در سال ۱۹۵۵، تنها در سه فصل کامل فرمول یک شرکت کرد اما رکورد خیره‌کننده ۱۳ پیروزی از ۳۲ شروع مسابقه تأیید می‌کند که نام این اسطوره فراری در میان بزرگان قرار دارد.

۱: خوان مانوئل فانجیو (Juan Manuel Fangio): ۴۷.۰۶٪

جکی استوارت که قبلاً به او اشاره شد، ادعا می‌کند که خوان مانوئل فانجیو، نه همیلتون یا شوماخر، بزرگترین راننده تمام دوران است. با نرخ پیروزی تقریباً یک برد در هر گرندپری! بحث در این مورد دشوار است! البته شکست دادن فانجیو نیز به همین اندازه دشوار بود. ۲۴ برد فانجیو، قهرمان پنج دوره جهان و دو نایب قهرمان بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۸، دهه اول فرمول یک را در انحصار خود درآورد. فقط تصور کنید که این اسطوره آرژانتینی در طول یک فصل ۲۳ مسابقه‌ای فرمول یک، چند گرندپری می‌توانست کسب کند. تصور کنید اگر فرمول یک زودتر از راه می‌رسید؟ فانجیو ۳۹ ساله بود که مسابقات قهرمانی جهان ایجاد شد و دوران حرفه‌ای خود را در مسابقات اتومبیل‌رانی در سال ۱۹۳۶ آغاز کرد. او در ۴۶ سالگی به مسن‌ترین فاتح عنوان قهرمانی فرمول یک تبدیل شد.