چه چالش‌هایی در مسیر تولید اتوبوس برقی درکشور وجود دارد؟
نخستین و مهم‌ترین عامل، خود نیاز و اعتماد مشتری است. یعنی ما باید تکلیف‌مان با مشتری مشخص باشد. اگر مشتری به‌محصول ایرانی اعتماد کند، می‌توانیم در همه حوزه‌ها سرمایه‌گذاری کنیم؛ از تحقیق و توسعه گرفته تا زیرساخت‌های تولید و حتی در قراردادهایی که با شرکای خارجی می‌بندیم. ما در صنعت‌خودرو کشور نیروهای بسیار تحصیلکرده و با استعدادی داریم.
جوانانی که با یک آموزش مقدماتی می‌توانند در سطح استاندارد جهانی کار کنند و با دوره‌های پیشرفته، خود را به سرعت با فناوری‌های روز دنیا وفق دهند. بنابراین، خمیرمایه اصلی توسعه همین نیروی انسانی جوان و متخصص است.
پس نخستین چالش، اعتماد به صنعت داخلی و تولیدکنندگان بومی است. مشکل این‌جاست که مشتری نهایی اتوبوس‌های برقی، نهادهای دولتی و شهرداری‌ها هستند. اگر شهرداری‌ها از ما خرید نکنند، ما نمی‌توانیم محصول را به مصرف‌کننده خصوصی بفروشیم. البته این به‌معنای قرارداد چشم‌بسته نیست؛ شرکت‌های داخلی به‌ویژه در حوزه تحقیق و توسعه باید توانمندی واقعی داشته باشند.
در همکاری با شرکت‌های خارجی، به‌ویژه چینی‌ها، آیا تمایلی برای انتقال دانش فنی وجود دارد؟
واقعیت این است که شرکت‌های چینی درمقایسه با اروپایی‌ها آموزش دیدند که انتقال فناوری را محدود کنند. اما ما راهکارهایی پیدا کردیم.
در قراردادهایی که با شرکت‌های چینی داریم، صراحتا شرط انتقال دانش فنی و ارائه نقشه‌ها و مدارک مهندسی ذکر شده است. برای این بخش، هزینه جداگانه پرداخت می‌شود؛ اما نتیجه آن ارزشمند است.
شرکت‌هایی که در خود چین دانش‌بنیان‌تر و خود در حال توسعه هستند، بهترین گزینه برای همکاری به‌شمار می‌روند. این شرکت‌ها انگیزه رشد دارند و راحت‌تر می‌توان با آن‌ها به توافق رسید. البته هنوز هم بسیاری از آن‌ها بخشی از فناوری را برای خود نگه می‌دارند؛ اما اگر از توان داخلی استفاده کنیم، می‌توانیم این خلأ را پر کنیم.