در دنیای هوانوردی نظامی، دو نام بیش از هر چیز با مفهوم «پنهان‌کاری» گره خورده‌اند: F-117 نایت‌هاوک، شبح زاویه‌دار شب‌های جنگ، و F-22 رپتور، شکارچی بی‌رقیب آسمان. گرچه هر دو محصول شرکت لاکهید مارتین و نماد فناوری رادارگریز هستند، اما داستان آن‌ها روایتی جذاب از تکامل یک ایده است؛ گذار از «نامرئی بودن» صرف به «سلطه کامل تاکتیکی». در حالی که F-117 برای دیده نشدن ساخته شده بود، F-22 برای پیروزی در هر شرایطی طراحی شد، حتی اگر دشمن هرگز متوجه حضورش نشود.

بدنهٔ F-117 نایت‌هاوک که اولین پرواز خود را در سال هزار و نهصد و هشتاد و یک تجربه کرد، از پنل‌های تخت و زاویه‌دار تشکیل شده بود. این طراحی هوشمندانه که حاصل محدودیت‌های کامپیوتری دهه هزار و نهصد و هفتاد بود، امواج رادار را مانند آینه به جهات دیگر منحرف می‌کرد؛ اما در مقابل، F-22 رپتور که در سال دو هزار و پنج وارد خدمت شد، به لطف نرم‌افزارهای مدل‌سازی پیشرفته، بدنه‌ای با منحنی‌های نرم و یکپارچه دارد. بر اساس داده‌های لاکهید مارتین، این تکامل در طراحی باعث شد سطح مقطع راداری (RCS) رپتور به حدود ۰.۰۰۰۱ مترمربع برسد که به‌مراتب کوچک‌تر از RCS حدوداً ۰.۰۰۱ مترمربعی نایت‌هاوک است.