علاوه بر این، تزریق مستقیم باعث خنک‌سازی داخلی محفظه احتراق می‌شود (اثر تبخیری سوخت) که اجازه می‌دهد نسبت تراکم بالاتری (تا ۱۲: ۱ یا بیشتر) بدون پدیده ناک اعمال شود. این فناوری اغلب با توربوشارژر ترکیب می‌شود تا قدرت بیشتری از حجم موتور کمتر استخراج شود، همانند چیزی که در موتورهای اکو بوست فورد یا اسکای اکتیو مزدا مشاهده می‌کنیم.

سیستم GDI مزایای متعددی نسبت به سیستم‌های سنتی MPI دارد که آن را به انتخاب اول خودروسازان برای رعایت استانداردهای آلایندگی سخت‌گیرانه مانند یورو 6 یا EPA تبدیل کرده است.

بهبود مصرف سوخت

بهبود مصرف سوخت تا ۲۵ درصد در شرایط واقعی رانندگی دیده می‌شود به ویژه در حالت لایه‌ای که احتراق لین‌برن (Lean Burn) امکان‌پذیر می‌شود و پمپاژ سوخت کمتری نیاز است.

افزایش قدرت و گشتاور

تزریق مستقیم اجازه کنترل دقیق‌تر زمان‌بندی احتراق را می‌دهد و با خنک‌سازی محفظه، نسبت تراکم بالاتر و توربوشارژ مؤثرتر فراهم می‌آورد. برای مثال، موتورهای GDI می‌توانند تا ۲۵ درصد گشتاور بیشتر در دورهای پایین تولید کنند که شتاب‌گیری را بهبود می‌بخشد.

کاهش آلایندگی

احتراق کامل‌تر باعث کاهش هیدروکربن‌های نسوخته و مونوکسید کربن تا ۲۵ درصد در استارت سرد می‌شود. همچنین، کنترل دقیق نسبت هوا سوخت، انتشار نیتروژن اکسید را مدیریت می‌کند، هرچند در برخی موارد نیاز به کاتالیست‌های ویژه دارد.

بهبود پاسخگویی موتور

تزریق چندمرحله‌ای در یک سیکل، ناک را کاهش می‌دهد و رانندگی نرم‌تری فراهم می‌آورد. شرکت‌هایی مانند بوش و دلفی با فشارهای بالاتر تا ۱۵۰۰ بار، پاشش بهتر و ذرات معلق کمتری ایجاد کرده‌اند.

کاهش حجم موتور

این سیستم امکان کم شدن حجم موتورها را فراهم می‌کند؛ یعنی موتورهای کوچک‌تر با توربو که مصرف کمتری دارند اما قدرت موتورهای بزرگ‌تر را ارائه می‌دهند.