شاید در نگاه اول، تویوتا، لندروور، مورگان و اینیوس هیچ وجه اشتراکی نداشته باشند، اما یک راز مشترک زیر کاپوت همه آن‌ها پنهان است: قلب تپنده‌ای از باواریا. این استراتژی هوشمندانه‌ای است که به خودروسازان کوچک‌تر اجازه می‌دهد در بازاری بی‌رحم رقابت کنند و حتی غول‌هایی مانند تویوتا را به‌سوی مهندسی آلمانی سوق می‌دهد. دلیل اصلی این همکاری‌ها، هزینهٔ سرسام‌آور توسعه یک موتور جدید از ابتدا است. با توجه به استانداردهای سخت‌گیرانه آلایندگی در اروپا و آمریکا، بسیاری از شرکت‌ها ترجیح می‌دهند به‌جای صرف هزینه‌های گزاف، از پیشرانه‌های آماده و امتحان پس‌دادهٔ شرکتی دیگر استفاده کنند. ب‌ام‌و با در اختیار داشتن مجموعه‌ای از موتورهای قدرتمند و سازگار با قوانین جهانی، به یک شریک ایده‌آل تبدیل شده است.

شاید مشهورترین نمونهٔ این همکاری، ابرخودروی افسانه‌ای مک‌لارن F1 باشد که از موتور V12 ب‌ام‌و نیرو می‌گرفت. پروژه مک‌لارن F1 ب‌ام‌و همکاری فوق‌العاده‌ای بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۷ بود که برتری مهندسی ب‌ام‌و را با میراث مسابقه‌ای مک‌لارن ترکیب کرد تا یکی از نمادین‌ترین ابرخودروهای تاریخ را خلق کند. نتیجه، مک‌لارن F1 بود که توسط یک موتور V12 ب‌ام‌و با بیش از ۶۰۰ اسب بخار قدرت به حرکت درمی‌آمد. این سنت همچنان ادامه دارد. امروزه، علاوه بر برندهای زیرمجموعه گروه ب‌ام‌و یعنی مینی و رولزرویس، حداقل شش شرکت دیگر از موتورهای ساخت این شرکت استفاده می‌کنند.