اما هدف تاپ گیر صرفاً تعیین سریع‌ترین خودرو نبود. آن‌ها به دنبال تجربهٔ اصیل و نابی بودند که این پیشرانه‌های بنزینی ارائه می‌دهند. همان‌طور که یکی از اعضای تیم اشاره کرد، گرچه خودروهای برقی سریع‌تری هم وجود دارند، اما:

چه کسی اهمیت می‌دهد؟ اینجا ما همه‌چیزهایی را که دوست داریم در اختیار داریم. حرارت، صدا، بو و قلب‌هایی که در سینه می‌کوبند.

این جمله جوهر اصلی این رقابت را به تصویر می‌کشد؛ لذت رانندگی خالص و هیجانی که فراتر از اعداد و ارقام شتاب‌گیری است. این خودروها شاید بی‌نقص نباشند، اما همین کاستی‌ها است که به آن‌ها شخصیت می‌بخشد و به راننده حسی فراتر از زنده بودن می‌دهد. درنهایت، این گردهمایی باشکوه، جشنی برای دوران رو به افول پیشرانه‌های V12 بود. لامبورگینی، فراری و آستون‌مارتین نه‌تنها ماشین، بلکه قطعاتی هنری و مهندسی هستند که صدای غرششان تا سال‌ها در ذهن علاقه‌مندان به خودرو باقی خواهد ماند.