عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت :
جهان به‌سرعت در حال عبور از عصر سوخت‌های فسیلی است و صنعت خودرو در خط مقدم این گذار تاریخی ایستاده است. از شرق تا غرب، دولت‌ها سیاست‌های تازه‌ای را برای کاهش آلایندگی، بهینه‌سازی مصرف انرژی و گذار به حمل‌ونقل پاک به اجرا گذاشته‌اند.
در این میان، ایران نیز ناگزیر است به این مسیر جهانی بپیوندد؛ اما آن‌چه تاکنون دیده می‌شود، بیشتر «زمزمه سیاست» است تا «اجرای سیاست». واقعیت آن است که آینده صنعت‌خودرو کشور بدون ورود جدی به عرصه برقی‌سازی، نه پایدار خواهد بود و نه رقابتی.
نخست باید پذیرفت که توسعه خودروهای برقی و هیبریدی صرفا یک انتخاب زیست‌محیطی نیست، بلکه یک ضرورت اقتصادی و راهبردی است. هزینه واردات بنزین و گازوئیل، فشار فزاینده بر منابع ارزی، رشد مصرف انرژی و بحران ناترازی در شبکه برق و سوخت، همه نشانه‌هایی هستند از یک مسیر ناپایدار.
تجربه کشورهایی مانند چین، نروژ و حتی ترکیه نشان داده که حمایت هوشمندانه از زنجیره تولید و مصرف خودروهای برقی، نه‌تنها منجر به‌کاهش مصرف سوخت‌های فسیلی می‌شود، بلکه صنایع جدیدی را در حوزه باتری، زیرساخت شارژ و قطعه‌سازی ایجاد می‌کند که اشتغال‌زا و دانش‌بنیان هستند.
اما در کشور، هنوز حمایت‌ها پراکنده، غیرهدفمند و گاه متناقض است. از یک سو، تعرفه واردات خودروهای برقی به بهانه حمایت از تولید داخلی وجود دارد و از سوی دیگر، تولیدکننده داخلی نیز در غیاب حمایت فناورانه و تامین تسهیلات، امکان رقابت ندارد.
در چنین وضعی، نه مصرف‌کننده انگیزه‌ای برای خرید دارد و نه تولیدکننده توانی برای توسعه. دولت اگر می‌خواهد برقی‌سازی را از شعار به‌عمل برساند، باید سیاست‌های حمایتی را بازتعریف کند؛ نه بر پایه محدودیت، بلکه بر پایه تشویق.
در گام نخست، لازم است زیرساخت‌های شارژ عمومی و خصوصی به‌سرعت توسعه یابد. تا زمانی که شخص اطمینان نداشته باشد که می‌تواند در هر نقطه از شهر خودرو برقی خود را شارژ کند، تقاضا شکل نخواهد گرفت. این همان نقطه‌ای است که دولت باید با سرمایه‌گذاری مستقیم یا مشارکت بخش‌خصوصی وارد شود.
دوم، تسهیلات خرید، معافیت‌های مالیاتی و بیمه‌ای و سیاست‌های تعرفه‌ای هوشمند است که باید در دستور کار قرار گیرد تا فاصله قیمت میان خودروهای برقی و بنزینی کاهش یابد.
در گام بعد، باید مسیر انتقال فناوری و تولید مشترک با خودروسازان معتبر خارجی باز شود. انزوای فناورانه، بزرگ‌ترین تهدید برای آینده صنعت‌خودرو ایران است. همکاری با شرکت‌های صاحب‌تکنولوژی، نه‌تنها موجب ارتقای دانش داخلی می‌شود، بلکه اعتماد عمومی به کیفیت محصول را نیز افزایش می‌دهد.
سرانجام، لازم است نگاه دولت از «خودرو» به «اکوسیستم حمل‌ونقل پاک» تغییر کند. حمایت از خودروهای برقی بدون اصلاح ساختار انرژی، بهینه‌سازی شبکه برق و توسعه سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی برقی، ناقص خواهد ماند.
در جهان امروز، خودرو برقی فقط یک محصول نیست؛ بیانیه‌ای از بلوغ صنعتی و مسئولیت زیست‌محیطی است.
ایران اگر می‌خواهد در آینده این صنعت سهمی داشته باشد، باید از همین امروز تصمیم بگیرد: یا همچنان در ترافیک سیاست‌های کوتاه‌مدت متوقف بماند، یا با حمایت هدفمند، مسیر تازه‌ای برای توسعه پایدار بگشاید. انتخاب دشوار نیست، فقط اراده می‌خواهد.