این محل‌ها صرفاً انباری موقت نبودند بلکه به دلیل شرایط اقلیمی خشک (برای جلوگیری از فرسایش سریع خودروها) و دسترسی نسبتاً آسان برای انتقال، انتخاب شدند. فولکس‌واگن و مدیران مستقل برنامه بازخرید تأکید کردند که خودروها به‌صورت موقت و تحت نگهداری قرار دارند تا یا اصلاح شوند و دوباره به بازار بازگردند یا در صورت نیاز بازیافت و یا امحا شوند.

سرنوشت این خودروها بر اساس توافق EPA و وزارت دادگستری آمریکا تعیین شد. فولکس‌واگن بیش از ۷.۴ میلیارد دلار برای بازخرید حدود ۳۸۰ هزار خودرو هزینه کرد. برخی از این خودروها با نصب کاتالیست‌های پیشرفته NOx تعمیر و پس از تأیید EPA، برای فروش مجدد در بازارهای صادراتی آماده‌سازی شدند. با این حال، برای مدل‌هایی که تعمیر ممکن نبود گزینه اسقاط اجباری بود. این خودروها ذوب و بازیافت شدند تا از انتشار بیشتر آلاینده‌ها جلوگیری شود. تا سال جاری میلادی، اکثر خودروهای بازخریدشده یا تعمیر و فروخته و یا اسقاط شده‌اند و گورستان ویکتورویل به تدریج خالی می‌شود. این فرآیند نه تنها به کاهش آلودگی کمک کرد، بلکه فلزات بازیافتی را برای تولید خودروهای جدید الکتریکی فراهم آورد.