پیش از آنکه خودروسازان دیگر به فکر چنین ترکیب نامتعارفی بیفتند، این الدزمبیل بود که در سال ۱۹۶۶ با معرفی تورنادو تمام قوانین نانوشته را زیر پا گذاشت. تورنادو یک کوپهٔ لوکس دو تنی بود که یک موتور ۷ لیتری V8 با قدرت ۳۸۵ اسب بخار را در سینه داشت و تمام این نیروی عظیم را به چرخ‌های جلو منتقل می‌کرد. برای دست‌یابی به این شاهکار مهندسی، جنرال موتورز یک سیستم انتقال قدرت کاملاً جدید به نام THM425 توسعه داد. این سیستم درواقع نسخهٔ عرضی گیربکس اتوماتیک سه سرعته جنرال موتورز بود که با یک زنجیر صنعتی بسیار بزرگ به دیفرانسیل متصل می‌شد. نتیجه، خودرویی بود که می‌توانست در کمتر از ۸ ثانیه از صفر به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و باوقار و پرقدرت در بزرگراه‌ها حرکت کند. تورنادو فقط یک خودروی سریع نبود؛ یک اثر هنری متحرک بود. کاپوت کشیده، چراغ‌های مخفی و طراحی عضلانی، آن را شبیه به خودرویی کرده بود که از دل داستان‌های علمی-تخیلی بیرون آمده است. میراث تورنادو فراتر از یک مدل خاص بود. این خودرو راه را برای تولید خودروهای لوکس دیفرانسیل جلو هموار کرد و ثابت کرد که در دنیای مهندسی غیرممکن وجود ندارد.

امروز، این خودروها آخرین بازماندگان گونه‌ای منقرض‌شده هستند زیرا در عصر خودروی برقی، جایی که موتورها هرجا که جا شوند قرار می‌گیرند، بحث‌هایی مانند جهت نصب موتور و محور محرک، مفاهیمی انتزاعی به نظر می‌رسند. این ماشین‌ها هرچند سنگین و پیچیده بودند اما جسورانه و سرکش محسوب می‌شدند و یادآور دورانی هستند که نوآوری، حتی اگر به قیمت به چالش کشیدن فیزیک تمام می‌شد، ارزشمند بود.

منبع: Autoevolution