تاپیرو که بر اساس پورشه ۹۱۴ توسط ایتال‌دیزاین ساخته و در سال ۱۹۷۰ معرفی شد، هرچند به تولید نرسید اما الهام‌بخش طراحی خودروهایی مثل دلورین شد.
شاید تاکنون نام خودرویی که در اینجا می‌بینید را نشنیده باشید اما احتمالاً ظاهر آن برایتان آشنا به نظر خواهد رسید زیرا فولکس‌واگن-پورشه تاپیرو در طول سال‌ها الهام‌بخش بسیاری از خودروها بوده است. تاپیرو که در سال ۱۹۷۰ معرفی شد، به الگویی برای طراحی خودروهایی مثل مازراتی بومرنگ، لوتوس اسپریت و دلورین DMC-12 تبدیل شد؛ اما این فولکس‌واگن ناشناخته چطور این‌قدر اهمیت پیدا کرد؟ در ادامه داستان تاپیرو را بیان خواهیم کرد.
طراحی ایتالیایی
در اواخر دههٔ ۶۰، پورشه سراغ ایتال‌دیزاین رفت که تنها دو سال قبل توسط جورجتو جوجارو و آلدو مانتووانی تأسیس شده بود تا پروتوتایپی بر اساس پوشه ۹۱۴ تولید کند. آلمانی‌ها خواهان ساخت خودرویی بودند که ویژگی‌های ۹۱۴ یعنی پیشرانهٔ تخت در وسط و انتقال قدرت محرک عقب را حفظ کند. البته هرچند این خودرو بر اساس ۹۱۴ ساخته شد اما طراحان ایتالیایی برای بدنۀ آن از خطوط بدنهٔ دتوماسو مانگوستا الهام گرفتند. علاوه بر تغییر ظاهر، شاسی نیز کاملاً بازطراحی شد و طول خودرو با ۸ سانتی‌متر افزایش به ۴.۰۶ متر رسید درحالی‌که عرض نیز افزایش ۱۰ سانتی‌متری را تجربه کرد. ارتفاع خودرو اما به تنها ۱.۱۱ متر کاهش یافت تا روی ظاهر اسپرت تاپیرو تأکید کند.
ویژگی خاص این پورشه، برخورداری از چهار در گالوینگ بود که دوتای آن‌ها برای دسترسی به صندوق بار در نظر گرفته شده بودند. همچنین روی درها نیز از پلکسی‌گلاس استفاده شده بود که جلوه‌ای آوانگارد به طراحی خودرو می‌بخشید. تاپیرو در نمایشگاه خودروی تورین ۱۹۷۰ رونمایی شد و ظاهراً در این نمایشگاه فولکس‌واگن به هنر دستان جوجارو پی برد زیرا خودروهای جدید این شرکت یعنی گلف، پاسات و شیراکو همگی توسط جوجارو طراحی شدند.
پیشرانهٔ پورشه
ازآنجایی‌که تاپیرو خودروی اسپرتی بود، ایتال‌دیزاین معتقد بود که باید سرعت بالایی داشته باشد. به همین دلیل، تصمیم بر ارتقاء پیشرانهٔ ۲ لیتری شش سیلندر تخت پورشه گرفته شد که در ۹۱۴/۶ ارائه می‌شد. تیونری بنام Ennio Bonomelli، حجم این موتور را به ۲.۴ لیتر افزایش داد و قدرت را به رقم قابل‌توجه ۲۲۰ اسب بخار رساند که افزایش بزرگی را نسبت به تنها ۱۱۰ اسب بخار قدرت موتور استاندارد تجربه کرده بود. این موتور که نیروی خود را از طریق یک گیربکس پنج سرعته دستی به چرخ‌های عقب می‌رساند، امکان دستیابی به حداکثر سرعت ۲۴۵ کیلومتر بر ساعت را فراهم می‌کرد. پورشه پس از رونمایی از تاپیرو در تورین، آن را در نمایشگاه خودروهای وارداتی و اسپرت لس‌آنجلس در سال ۱۹۷۱ هم به نمایش درآورد.
در سال ۱۹۷۲، یک صنعتگر اسپانیایی تنها نمونهٔ ساخته‌شده از تاپیرو را خرید اما چند ماه بعد آن را به یک آهنگساز آرژانتینی در مادرید فروخت. وی هرروز با این خودرو رانندگی می‌کرد اما پیشرانهٔ شش سیلندر پورشه با مشکل خطرناکی مواجه بود. از کاربراتورهای این موتور گاهی بنزین سرریز می‌شد و این مشکل در ۹۱۴/۶ بارها رخ داده بود. به همین دلیل، تاپیرو در سال ۱۹۷۴ هنگام رانندگی آتش گرفت و به قسمت عقبی آن آسیب شدیدی وارد شد اما قسمت جلو تقریباً سالم ماند. پس از مرگ آهنگساز مذکور در سال ۱۹۷۷، خودرو حدود بیست سال در یک سوله رها شد تا اینکه یک کلکسیونر آن را پیدا کرد. سپس ایتال‌دیزاین تاپیروی سوخته را به موزهٔ خود برد و به نمایش گذاشت. البته درحالی‌که قرار بود این خودرو بازسازی شود، درنهایت جوجارو تصمیم گرفت آن را به همان شکلی که پیدا شد حفظ کند.
