درحالی‌که انتخاب بهترین پیشرانه‌های تاریخ کاسورث کار بسیار دشواری است، در ادامه قصد داریم بهترین بهترین‌های این شرکت مشهور بریتانیایی را معرفی کنیم.

کاسورث نامی است که وقتی هر علاقه‌مند به خودرویی می‌شنود، به یاد جذاب‌ترین پیشرانه‌های تاریخ می‌افتد. از زمانی که مهندسان لوتوس «مایک کاستین» و «کیث داکورث» این شرکت را در سال ۱۹۵۸ تأسیس کردند، نام کاسورث مترادف با بهترین پیشرانه‌های درون‌سوز شد. این شرکت در طول تاریخ خود پیشرانه‌های فوق‌العادهٔ زیادی ساخته است که انتخاب بهترین نمونه‌ها از بین آن‌ها کار بسیار سختی خواهد بود ولی بااین‌حال، در ادامه قصد داریم بهترین بهترین‌های کاسورث را معرفی و شما را با حقایقی جالب در مورد یکی از مهم‌ترین شرکت‌ها در صنعت خودروسازی آشنا کنیم.

موتور DFV

پیشرانهٔ DFV نه‌تنها یکی از بهترین موتورهای کاسورث بلکه یکی از مهم‌ترین پیشرانه‌های مسابقه‌ای تاریخ محسوب می‌شود. این موتور که در مسابقات فرمول یک، ایندی ۵۰۰ و لمان مورداستفاده قرار گرفت، در طول عمر شانزده‌سالهٔ خود ۱۵۵ پیروزی در گرند پری، ۱۳۱ پل پوزیشن و ۱۲ قهرمانی رانندگان را کسب کرد. DFV یک پیشرانهٔ V8 بود که توسط کیث داکورث برای مطابقت با قوانین جدید فرمول یک در سال ۱۹۶۶ توسعه پیدا کرد یعنی زمانی که حداکثر حجم موتور از ۱.۵ به ۳.۰ لیتر افزایش پیدا کرد. بااین‌حال، تولیدکنندگان آزاد بودند از هر تعداد سیلندری که می‌خواهند استفاده کنند و به همین دلیل، درحالی‌که فراری و مازراتی سراغ موتورهای V12 رفتند، کاسورث پیشرانهٔ V8 را انتخاب کرد. این پیشرانهٔ ۳ لیتری که بسیار جمع‌وجور بود، از میل‌لنگ تخت استفاده می‌کرد و در آخرین نسخه، ۵۱۵ اسب بخار قدرت در ۱۱,۳۰۰ rpm تولید می‌کرد که عدد شگفت‌انگیزی برای آن دوران محسوب می‌شد.

موتور FVA

درحالی‌که پیشرانهٔ هشت سیلندر DFV بر بالاترین سطح مسابقات سلطه داشت، برادر کوچک‌تر آن همین شرایط را در مسابقات فرمول دو داشت. پیشرانهٔ چهار سیلندر FVA کاسورث با ۱.۶ لیتر حجم، بر اساس بلوک موتور فورد کورتینا ساخته شده بود تا ۲۲۵ اسب بخار قدرت در ۹ هزار rpm تولید می‌کرد. این پیشرانه که به ۱۶ سوپاپ DOHC مجهز بود، تحول استفاده از چهار سوپاپ در هر سیلندر را ایجاد کرد. موتور FVA همچنین از سیستم روغن‌کاری کارتل خشک استفاده می‌کرد که مرکز ثقل را پایین‌تر می‌آورد. این پیشرانه در سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۱ در مسابقات فرمول دو حضور یافت و با پیروزی در ۷۸ درصد از مسابقات، رقبایی مثل فراری تایپ ۱۶۶ و ب‌ام‌و M12/2 را نابود کرد.

موتور YB

کاسورث در طول دو دههٔ اول فعالیت خود، به خاطر ساخت پیشرانه‌های تنفس طبیعی دور بالا شهرت پیدا کرد اما در دههٔ ۸۰، موتورهای توربو رفته‌رفته متداول شدند و درنتیجه، کاسورث جایگاه خود را در صدر مسابقات اتومبیلرانی از دست داد؛ بنابراین، شرکت به پاسخی برای رقبای پرخوران خود نیاز داشت و بدین ترتیب، خانوادهٔ موتورهای YB متولد شد. البته برخلاف موتورهای تنفس طبیعی قبلی، کاسورث این پیشرانه را برای استفاده هم در خودروهای مسابقه‌ای و هم جاده‌ای توسعه داد زیرا این موتور قرار بود در خودروهای مسابقه‌ای تورینگ گروه A استفاده شود که طبق قوانین باید در نسخه‌های جاده‌ای هم ساخته می‌شدند. پیشرانهٔ YB بر اساس موتور ۲ لیتری چهار سیلندر T88 فورد ساخته شد اما کاسورث با اقداماتی مثل تقویت میل‌لنگ و شاتون‌ها، آن را کاملاً اصلاح کرد تا امکان تجهیز به توربوشارژر را پیدا کند. این پیشرانه در سری اولیه در نسخهٔ جاده‌ای که در فورد سی‌یرا کاسورث RS استفاده شد، ۲۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد اما در قوی‌ترین نسخهٔ مسابقه‌ای موتور YB، این رقم به ۵۵۰ اسب بخار رسید.

موتور BD

خانوادهٔ موتورهای سری BD کاسورث با BDA شروع شد که از سرسیلندر موتور FVA و بلوک چدنی موتور کنت فورد استفاده می‌کرد. این پیشرانهٔ ۱.۶ لیتری تنفس طبیعی که با همکاری فورد توسعه پیدا کرد و در اسطورهٔ مسابقات رالی، فورد اسکورت RS1600 استفاده شد، در نسخهٔ جاده‌ای ۱۱۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بعداً اما کاسورث حجم این موتور را در نسخه‌های بعدی مثل ۱.۷ لیتری BDC و ۱.۹ لیتری BDF افزایش داد که دومی ۲۷۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. نقطهٔ اوج تنفس طبیعی این موتور اما نسخهٔ ۲ لیتری BDG بود که در فرمول دو و حتی لمان هم استفاده شد. در سال ۱۹۸۶ هم یک نسخهٔ توربوشارژ ۲.۱ لیتری از این موتور با نام BDT-E با ۵۰۰ اسب بخار قدرت ساخته شد.

مرسدس بنز ۱۹۰E 2.3-16 کاسورث

تا پایان دههٔ ۸۰، کاسورث عمدتاً به تولید یا تقویت پیشرانه برای فورد و لوتوس می‌پرداخت ولی پس از نشان دادن توانایی‌های خود در هر نوع مسابقه‌ای، از مرسدس بنز درخواست همکاری به‌منظور توسعهٔ یک پیشرانه برای خودروی مسابقه‌ای توزینگ گروه A دریافت کرد. این وظیفهٔ بزرگی برای کاسورث بود زیرا در آن دوران، رقیب اصلی مرسدس یعنی ب‌ام‌و با M3 نسل E30 بر مسابقات قعرمان تورینگ سلطه داشت. بااین‌حال، مرسدس نهایتاً با مدل ۱۹۰E 2.5-16 در این مسابقات برنده شد. کاسورث پیشرانهٔ ۲.۳ لیتری چهار سیلندر ۱۹۰E را با استفاده از سرسیلندر آلومینیومی جدید و چهار سوپاپ در هر سیلندر، از نو مهندسی کرد که منجر به تولید ۱۸۵ اسب بخار قدرت شد. این رقم ۵۵ اسب بخار بیشتر از موتور استاندارد بود و شتاب صفرتاصد ۷.۸ ثانیه‌ای را برای سدان مرسدس فراهم کرد.

سوبارو کاسورث ایمپرزا STI CS400

در طول دههٔ ۲۰۰۰، کاسورث دیگر آن رقیب وحشتناکی که زمانی در مسابقات لرزه بر تن رقبا می‌انداخت نبود. البته این شرکت همچنان برای تیم‌های مختلف فرمول یک پیشرانه تولید می‌کرد اما در سال ۲۰۱۴ از این مسابقات خارج شد. خوشبختانه اما کاسورث پس از خروج از مسابقات، روی خودروهای جاده‌ای متمرکز شد و سوبارو ایمپرزا STI CS400 اولین محصول رنسانس این شرکت بود. CS400 حتی با استانداردهای امروزی، یک هیولا محسوب می‌شود. کاسورث پیشرانهٔ ۲.۵ لیتری چهار سیلندر تخت استاندارد این هاچ‌بک ژاپنی را گرفت و با چوب جادویی خود، قدرت را به ۴۰۰ اسب بخار رساند. برای دستیابی به چنین قدرتی، کاسورث از هر ترفندی که می‌دانست مثل توربوشارژر جدید، شاتون‌های قوی‌تر و یاتاقان‌های جدید استفاده کرد. ایمپرزا به لطف این پیشرانه ظرف تنها ۳.۷ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید.

موتور V12 آستون‌مارتین والکری

در سال ۲۰۱۶، آستون‌مارتین و ردبول با رونمایی از هایپرکار مشترک خود جهان را شوکه کردند. والکری که توسط آدریان نیوی طراحی شده، اساساً یک خودروی مسابقه‌ای برای جاده محسوب می‌شود. در سینهٔ ین ماشین، یک نیروگاه ۶.۵ لیتری V12 ساخت کاسورث قرار دارد که یکی از چشمگیرترین پیشرانه‌های تاریخ محسوب می‌شود. این موتور به‌صورت تنفس طبیعی، ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند و تا ۱۱ هزار rpm دور می‌گیرد. علاوه بر این، سیستم KERS یا احیای انرژی جنبشی هم در والکری وجود دارد که ۱۴۰ اسب بخار به قدرت پیشرانهٔ بنزینی اضافه می‌کند. در عصر پیشرانه‌های توربوشارژ و الکتریکی، این موتور V12 تنفس طبیعی کاسورث یک جواهر کمیاب به‌حساب می‌آید.

موتور V12 گوردون موری T.50

زمانی که گوردون موری تصمیم گرفت جانشین واقعی مک‌لارن F1 را تولید کند، به یک پیشرانهٔ V12 خالص نیاز داشت که بدون سیستم‌های هیبریدی یا توربوشارژر، فقط دور بگیرد و جیغ بکشد. ساخت چنین موتوری فقط در تخصص کاسورث بود و نتیجه، یک نیروگاه ۳.۹ لیتری V12 سبک‌وزن با ۶۶۴ اسب بخار قدرت شد که می‌تواند تا ۱۲,۱۰۰ rpm دور بگیرد! این موتور همچنین می‌تواند ظرف ۰.۳ ثانیه از حالت درجا به ردلاین خود برسد. این پیشرانه در کنار گیربکس دستی و وزن زیر یک تنی T.50، سوپراسپرت گوردون موری را به یک شاهکار بی‌نظیر در دوران سوپراسپرت‌های سنگین هیبریدی و توربو تبدیل کرده است.

موتور V16 بوگاتی توربیون

پس از موتورهای فوق‌العادهٔ والکری و T.50، هیچ‌کس فکر نمی‌کرد کاسورث بتواند پیشرانهٔ چشمگیرتری تولید کند ولی این شرکت بریتانیایی با معرفی موتور ۸.۳ لیتری V16 در بوگاتی توربیون، همه را غافلگیر کرد. ساخت یک موتور V16 در دوران کوچک‌سازی موتورها، حرکت بسیار جسورانه‌ای محسوب می‌شود. ساخت و استفاده از موتورهای V16 اما هرگز کار آسانی نیست زیرا این پیشرانه‌ها نه‌تنها به دلیل طول زیاد با مشکل جانمایی در خودرو مواجه هستند، بلکه میل‌لنگی طولانی دارند (طول میل‌لنگ موتور توربیون ۹۰ سانتی‌متر است) که با فشارهای پیچشی شدیدی مواجه می‌شود. بااین‌حال، کاسورث میل‌لنگ این موتور را از یک شمش فلزی ساخته تا استحکام را افزایش دهد. موضوع چشمگیرتر اینکه موتور توربیون تنها ۲۵۰ کیلوگرم وزن دارد و با ردلاین ۹ هزار rpm، تا ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند.

موتور V10 ردبول RB17

گویا شاهکارهای موتورسازی کاسورث پایان ندارد زیرا درحالی‌که هنوز غرق در مشخصات خیره‌کنندهٔ موتور V16 بوگاتی توربیون بودیم، شرکت بریتانیایی در هایپرکار ردبول RB17 یک شاهکار دیگر را رو کرد. این یک موتور ۴.۵ لیتری V10 تنفس طبیعی است که تا عدد باورنکردنی ۱۵ هزار rpm دور می‌گیرد و مثل پیشرانه‌های V12 آستون‌مارتین و V16 بوگاتی، ۱۰۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. در دورانی که نفس‌های موتورهای درون‌سوز به شماره افتاده است، چنین نیروگاه‌های بزرگ و خارق‌العادهٔ تنفس طبیعی چیزی است که فقط از کارخانهٔ کاسورث می‌تواند بیرون آید.