ایندرا یک خودروی اسپرت اروپایی فراموش‌شده در دههٔ ۷۰ بود که از قطعات اوپل و پیشرانهٔ V8 کوروت استفاده می‌کرد و بدنه‌ای ساخت ایتالیا داشت.

در طول دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلیاردی، ترکیب پیشرانه‌های قدرتمند آمریکایی با طراحی‌های زیبای ایتالیایی باعث خلق خودروهای بسیار خاصی شد که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به دتوماسو پانترا و بیزارینی ۵۳۰۰GT اشاره کرد. این خودروهای اسپرت که در ایتالیا طراحی و ساخته می‌شدند، از پیشرانه‌های V8 آمریکایی استفاده می‌کردند که قدرت و قابلیت اطمینان را طراحی زیبای آن‌ها اضافه می‌کرد. یکی دیگر از این خودروها که کمتر شناخته‌شده است، آپولو GT است. این خودرو پس از ملاقات تصادفی «فرانک رایسنر» با یک مهندس جوان آمریکایی بنام «میلت براون» در گرند پری موناکو ۱۹۶۰ متولد شد.

براون رؤیای ساخت یک خودروی اسپرت را در سر داشت و رایسنر بنیان‌گذار و مالک شرکت اتاق‌سازی اینترمکانیکا در تورین بود. این دو خیلی زود باهم ارتباط برقرار کردند و این پیوند منجر به خلق آپولو GT شد. این خودرو از بدنهٔ ساخت اینترمکانیکا استفاده می‌کرد در مونتاژ نهایی آن با پیشرانهٔ بیوک در کالیفرنیا انجام می‌شد. متأسفانه، آپولو GT فقط از سال ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴ به بازار عرضه شد زیرا شرکت براون به دلیل مشکلات مالی تعطیل شد. پس‌ازاین اتفاق، رایسنر توسعهٔ جانشین جدیدی برای این خودرو را آغاز کرد که در دههٔ ۷۰ با نام ایندرا راهی بازار شد.

شروع با کانسپت اوپل

در نیمهٔ دوم دههٔ ۶۰، «باب لوتز» مدیر اجرایی جنرال موتورز اروپا، برنامهٔ احیای برند آلمانی اوپل را شروع کرد. یکی از ایده‌های او برای این کار، ساخت کانسپتی بود که بتواند فروش اوپل دیپلمات را افزایش دهد. این ایده منجر به ساخت اوپل CD شد. این یک کوپهٔ کم‌ارتفاع و خیره‌کننده با پیشرانهٔ V8 بلوک کوچک آمریکایی بود که اولین بار در نمایشگاه فرانکفورت ۱۹۶۹ رونمایی شد. این خودرو با استقبال مردم و مطبوعات مواجه شد و خیلی‌ها در مورد احتمال تولید آن پرسیدند. لوتز نیز به ساخت یک خودروی اسپرت پرچم‌دار برای اوپل علاقه داشت ولی می‌دانست که چنین خودرویی اگر بخواهد سودآور باشد، باید به فروش بالایی دست یابد و این احتمال ضعیف بود. پس از پایان نمایشگاه فرانکفورت، لوتز و اوپل CD برای نمایشگاه خودروی تورین به ایتالیا سفر کردند. در این نمایشگاه، اینترمکانیکا هم غرفه داشت که نظر بازدیدکنندگان زیادی ازجمله لوتز را جلب کرد. لوتز که شیفتهٔ طراحی و کیفیت ساخت بالای خودروهای اینترمکانیکا شده بود، پیشنهاد توسعهٔ نسخهٔ تولیدی اوپل CD را به رایسنر داد.

ارتباط آلمان و ایتالیا

طرح اولیه، ساخت خودروی اسپرت جدیدی توسط اینترمکانیکا با الهام از اوپل CD با استفاده از شاسی و قوای محرکهٔ اوپل دیپلمات بود. بعداً اما تصمیم بر این شد که خودرو روی شاسی اختصاصی با طراحی اینترمکانیکا ساخته شود ولی پیشرانه، سیستم فرمان و سیستم تعلیق همچنان از اوپل دیپلمات گرفته شد. وظیفهٔ طراحی بدنهٔ این ماشین هم به «فرانکو اسکاگلیونه» از برتونه سپرده شد. این طراح مشهور هرچند عنصر ظاهری زیادی را از اوپل CD گرفته بود ولی خودرویی نهایی بسیار متفاوت به نظر می‌رسید درحالی‌که هنوز هم از هر زاویه‌ای چشمگیر بود. بدین ترتیب، کوپهٔ جدید اینترمکانیکا که ایندرا نام گرفت، در ایتالیا توسعه پیدا کرد و ساخته شد ولی طبق قرارداد با لوتز، صرفاً در آلمان از طریق نمایندگی‌های اوپل عرضه می‌شد.

پیشرانهٔ آمریکایی

ایندرا که اولین بار در نمایشگاه ژنو ۱۹۷۱ رونمایی شد، به دلیل ظاهر چشمگیرش مورد تحسین جهانی قرار گرفت. هرچند خودروی حاضر در نمایشگاه به پیشرانهٔ ۲.۸ لیتری شش سیلندر خطی اوپل دیپلمات با ۱۵۰ اسب بخار قدرت مجهز بود ولی اینترمکانیکا اعلام کرد که این خودرو با پیشرانهٔ سفارشی بسیار قوی‌تری هم قابل خریداری خواهد بود. این موتور، یک نمونهٔ ۵.۴ لیتری V8 بلوک کوچک شورلت بود که در آمریکا تولید و برای استفاده در اوپل دیپلمات V8 به آلمان صادر می‌شد. این پیشرانه که در کوروت‌های قبل از سال ۱۹۶۹ هم استفاده می‌شد، طبق معیارهای آلمان می‌توانست ۲۷۰ اسب بخار قدرت تواید کند. به لطف این نیرو، ایندرا ظرف ۵.۶ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید درحالی‌که برای مقایسه، فراری ۳۶۵ GTB دیتونا با موتور V12 و ۳۵۰ اسب بخار قدرت، فقط ۰.۲ ثانیه سریع‌تر از این بود.

پایان ماجرا به دست جنرال موتورز

با توجه به اینکه ایندرا خودروی گرانی بود و فقط هم در آلمان عرضه می‌شد، برای یک خودروی اسپرت تیراژ پایین موفق عمل کرد. از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۵ مجموعاً ۱۲۷ دستگاه از این خودرو ساخته شد که از این تعداد، ۶۰ دستگاه کانورتیبل، ۴۰ دستگاه کوپه و ۲۷ دستگاه فست‌بک ۲+۲ بودند. این تعداد مطمئناً می‌توانست بیشتر شود ولی زمانی که لوتز در سال ۱۹۷۱ جنرال موتورز اروپا را به مقصد ب‌ام‌و ترک کرد، رایسنر و شرکت کوچکش نزدیک‌ترین همکار خود را از دست داد. دیگر مقامات جنرال موتورز اروپا هم علاقه‌ای به ایندرا نداشتند و زمانی که رایسنر این خودرو را در نمایشگاه نیویورک ۱۹۷۳ به نمایش درآورد تا بتواند آن را در ایالات‌متحده هم عرضه کند، شرایط بدتر شد.

طبق شایعات، جنرال موتورز که نگران بود ایندرا تأثیر منفی روی فروش کوروت بگذارد، به رایسنر اعلام کرد که قرارداد منعقد شده با لوتز فسخ و ارائهٔ قطعات جنرال موتورز برای تولید ایندرا قطع خواهد شد. البته تولید این خودرو چند سال دیگر ادامه یافت ولی زمانی که قرارداد منقضی شد، جنرال موتورز اروپا آن را تمدید نکرد. رایسنر در سال ۱۹۷۴ یک پروتوتایپ ۲+۲ از این خودرو با پیشرانهٔ ۴۲۸ کبرا جت V8 فورد ساخت و در سال ۱۹۷۵ آن را در نمایشگاه‌های خودروی مختلف آمریکا به نمایش درآورد به این امید که یک تأمین‌کنندهٔ موتور پیدا کند ولی در آن سال‌ها، بحران سوخت شروع شده بود و کسی علاقه‌ای به ایندرا نشان نداد تا پروندهٔ این کوپهٔ جذاب بسته شود.