دیابلو که از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱ تولید شد، شکاف بین خلوص خودروهای سنتی اولیهٔ لامبورگینی و پیچیدگی فنی مدل‌های مدرن این شرکت را پر کرد.

کانتاش افسانه‌ای به لطف طراحی انقلابی و پرفورمنس فوق‌العاده، در طول دوران تولید از سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۹۰، علاقه‌مندان بی‌شماری در سراسر جهان پیدا کرد ولی پس از حدود ۱۵ سال تولید، مدیران لامبورگینی دریافتند که به دلیل پیشرفت‌های تکنولوژی و طراحی، باید پلت‌فرم قدیمی کانتاش را کنار بگذارند. بااین‌حال، ساخت جانشینی برای یکی از محبوب‌ترین سوپراسپرت‌های تاریخ اصلاً کار آسانی نبود. لامبورگینی در ژوئن سال ۱۹۸۵ توسعهٔ دیابلو را آغاز کرد و امیدوار بود با این پرچم‌دار V12 جدید بتواند همان غوغایی که هنگام معرفی کانسپت کانتاش در نمایشگاه ژنو ۱۹۷۱ به راه انداخته بود را دوباره تکرار کند.

دیابلو در ۲۱ جولای ۱۹۹۰ در پاریس با قیمت پایهٔ ۲۳۹ هزار دلار رونمایی شد. این خودرو نتیجهٔ طراحی طراح افسانه‌ای «مارچلو گاندینی» (که میورا و کانتاش را هم طراحی کرده بود)، اهداف پرفورمنس بلندپروازانهٔ مدیران لامبورگینی و توسعهٔ شرکت مادر لامبورگینی در آن زمان یعنی کرایسلر بود. هرچند شاید دیابلو به‌اندازهٔ کانتاش مورداحترام و تحسین قرار نگرفت و به‌اندازهٔ جانشین خود، مورسیه‌لاگو پیشرفته نبود ولی به‌عنوان فرزند وسط خانواده، ترکیبی عالی از پرفورمنس چشمگیر و قابلیت استفاده را ارائه کرد یعنی تعادلی که بسیاری از خودروسازان هنوز هم برای دستیابی به آن تلاش می‌کنند.

اتصال گذشته به زمان حال

تولید دیابلو در سال ۱۹۹۰ آغاز و در سال ۲۰۰۱ پس از ساخت ۲,۸۸۴ دستگاه به پایان رسید. هرچند ظاهر، ترکیب موتور وسط و پیشرانهٔ V12 این خودرو بشدت از کانتاش وام گرفته بود ولی رانندگی با این پرچم‌دار جدید بسیار آسان‌تر از کانتاش بود و این رویه در مورسیه‌لاگو هم ادامه پیدا کرد.

عصر جدیدی در طراحی لامبورگینی

هرچند گاندینی اسکچ‌های طراحی اولیهٔ دیابلو را زده بود ولی توسعهٔ جدی این خودرو زمانی آغاز شد که کرایسلر در سال ۱۹۸۷ لامبورگینی را به قیمت ناچیز ۲۵.۲ میلیون دلار خرید. تملک لامبورگینی توسط شرکت آمریکایی، بودجهٔ موردنیاز برای پروژهٔ دیابلو را تزریق کرد. کرایسلر اما از طراحی تیز و زاویه‌دار گاندینی راضی نبود و تیم طراحی خود را برای بهبود ظاهر جانشین کانتاش به کار گرفت که توسط «تام گیل» طراح دوج وایپر سرپرستی می‌شد. نتیجهٔ نهایی، ادای احترام به ظاهر زیبای کانتاش بود که درعین‌حال لامبورگینی را به دوران مدرن سوق داد. دیابلو هم مثل کانتاش از درهای قیچی استفاده می‌کرد ولی به لطف افزایش فضای داخلی و بهبود ارگونومی، کابین بسیار راحت‌تری داشت.

پیشرانهٔ دیابلو

دیابلو ابتدا از پیشرانهٔ ۵.۷ لیتری V12 انژکتوری استفاده می‌کرد که ۴۹۲ اسب بخار قدرت و ۵۸۰ نیوتن متر گشتاور را از طریق یک گیربکس پنج سرعتهٔ دستی به چرخ‌های عقب می‌فرستاد. طی سال‌های بعد اما نسخه‌های قوی‌تری معرفی شدند که حجم موتور را نهایتاً به ۶ لیتر افزایش داد. قوی‌ترین نسخهٔ جاده‌ای این موتور با ۶۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۳۸ نیوتن متر گشتاور در مدل بسیار کمیاب SE30 جوتا ارائه شد.

دیابلو، فراتر از انتظارات

یکی از اهداف در هنگام توسعهٔ دیابلو، امکان دستیابی به سرعت ۳۱۵ کیلومتر بر ساعت بود درحالی‌که خودروی تولیدی با رسیدن به سرعت ۳۲۵ کیلومتر بر ساعت حتی از این هدف هم فراتر رفت. اولین نسخهٔ دیابلو همچنین می‌توانست ظرف ۴.۵ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد در زمانی که شتاب شش هفت ثانیه‌ای برای خودروهای اسپرت رقمی قابل‌احترام محسوب می‌شد. به لطف لاستیک‌های عقب پهن و تنظیم شاسی که برای مقابله با هندلینگ آشفته‌ای که در سوپرکارهای موتور وسط آن سال‌ها معمول بود از کم‌فرمانی استفاده می‌کرد، رانندگی با دیابلو با سرعت‌های بالا در جاده‌های معمولی بسیار آسان بود.

انواع نسخه‌های دیابلو

در سال ۱۹۹۲ لامبورگینی نسخهٔ چهارچرخ محرک دیابلو را با نام VT معرفی کرد. سامانهٔ چهارچرخ محرک این مدل که از شاسی‌بلند LM002 گرفته شده بود، می‌توانست تا ۴۰ درصد از نیرو را به چرخ‌های جلو بفرستد. این سیستم به‌طور قابل‌توجهی هندلینگ دیابلو را بهبود بخشید. این نسخه همچنین فرمان هیدرولیک، صندلی‌های جدید، دریچه‌های خنک‌کنندهٔ ترمز و کمک‌فنرهای قابل تنظیم الکترونیکی را هم به همراه داشت.

دیابلو SE30

دیابلو SE30 در سال ۱۹۹۳ به مناسبت سی‌امین سالگرد تأسیس لامبورگینی معرفی شد. این نسخه تمرکز بیشتری روی پیست داشت و به همین دلیل، برای کاهش وزن سامانهٔ چهارچرخ محرک، سیستم صوتی، سیستم تهویه و فرمان هیدرولیک حذف شدند. در این نسخه بجای شیشه از پلکسی‌گلاس و بجای کمک‌فنرهای الکترونیکی از آنتی‌رول بارهای قابل تنظیم الکترونیکی استفاده شد. با تغییراتی در سیستم ورود هوا، اگزوز و سوخت‌رسانی، قدرت موتور V12 هم به ۵۳۰ اسب بخار افزایش یافت درحالی‌که با اصلاحاتی در طراحی بدنه، خودرو ظاهری مسابقه‌تر به خود گرفت. همچنین برای SE30 پکیج جوتا هم قابل سفارش بود که قدرت را به ۶۰۰ اسب بخار افزایش می‌داد.

دیابلو SV

دیابلو سوپر ولوچه که در سال ۱۹۹۵ به بازار آمد، مدلی محرک عقب با نسخهٔ ۵۱۷ اسب بخاری موتور V12 بود. بال عقب قابل تنظیم، ترمزهای جلوی بزرگ‌تر و کانال‌های خنک‌کننده اضافی برای ترمزها هم از دیگر ویژگی‌های این نسخه بودند.

دیابلو GT

در سال ۱۹۹۸ دیابلو GT معرفی شد که نسخه‌ای محرک عقب بر اساس رویکرد پیست محور SE30 بود. این نسخه به بدنه‌ای عریض، رینگ‌های OZ ویژه و نسخهٔ ۶ لیتری موتور V12 با ۵۸۳ اسب بخار قدرت مجهز بود.