فقر در ۷ استان ایران قرمز است

با آغاز دهه ۹۰ کارکنان مستقل، شاغلین دارای خانوار و فقط با درآمدهای بسیار کمتری به خیل فقیر ها پیوستند و در سال ۱۴۰۱، بخش عمده ای از خانوارهای غیر فقیر را تشکیل دادند.

گزارش مرکز پژوهش های مجلس در زمینه «بررسی اشتغال و حداقل دستمزد از منظر فقر» نشان می دهد اشتغال سرپرست خانوار در نیمه دوم دهه ۹۰ که منجر به جهش فقر از سال ۱۳۹۷ به بعد شد، اشتغال سرپرست خانوار برای تفکیک بین خانوار فقیر و غیر فقیر کم اهمیت تر شده است.

یک دلیل اصلی کاهش اهمیت اشتغال برای توضیح دهندگی فقر این است که در دهه ۹۰ عمده مشاغل ایجاد شده خود اشتغالی با ماهیت کارکنان مستقل بوده است، به عبارت دیگر، مشاغلی کم کیفیت و با درآمد ناپایدار. بنابراین سطح درآمدی پایین باعث می شود که خانوار ها حتی در صورت داشتن سرپرست شاغل نمی توانند هزینه های حداقلی زندگی را تأمین کنند و در نتیجه فقیر به حساب می آیند.

با کاهش اهمیت اشتغال در توضیح دهندگی میزان خروج خانوار از فقر، برخی از خانوار های فقیر حتی در صورت داشتن سرپرست شاغل و درآمد حاصل از شغل نمی توانند خود را از ورطه فقر نجات دهند و این باعث شکل گیری جمعیتی از شاغلین موسوم به شاغلین فقیر در کشور شده است.

این_Report نشان می دهد که حداقل دریافتی در برخی استان ها مثلاً در استان های تهران، البرز، قم، اصفهان، گیلان، قزوین و مازندران نمی تواند هزینه های سبد مصرفی فقر برای یک خانواده سه نفره را تأمین کند و این امر باعث شده است که برخی افراد حتی در صورت داشتن شغل رسمی باز هم فقیر محسوب شوند و این در واقع پدیده شاغلین فقیر است.

در این استان ها، دارا بودن شغل رسمی یکی از اصلی ترین مولفه هایی است که کمک می کند افراد به ورطه فقر سقوط نکنند، اما این ویژگی تا حدودی برای برخی از افراد در این هفت استان صادق نیست.