پیشرانه‌های تراکم متغیر نیسان، فناوری جذابی اما در実یت ناموفق بودند. نیسان از سال 1990 شروع به کار روی این فناوری کرد و آن را در سال 2016 به جهانیان عرضه کرد. اما این پیشرانه‌ها نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. مزیت‌های این پیشرانه‌ها، افزایش نسبت تراکم برای بالا بردن کارایی موتور و کاهش مصرف سوخت بود. اما با وجود پیچیدگی این فناوری، محدودیت‌هایی نیز داشت. برای مثال، افزایش نسبت تراکم در موتورهای توربو، باعث انفجار مخلوط سوخت و هوا پیش از جرقه زدن شمع می‌شود.

پیشرانه تراکم متغیر نیسان، چگونه کار می‌کند؟ این پیشرانه، دارای یک شاتون اضافی و یک حلقه لوزی شکل است که پیستون را به میل‌لنگ متصل می‌کند. همچنین یک شافت کنترل با بازویی متصل به یک موتور برقی، در پایین موتور تعبیه شده است. این شافت، شاتون را برای ایجاد تراکم کم یا زیاد بین دو موقعیت می‌چرخاند. هنگامی‌که شافت کنترل می‌چرخد، حلقه لوزی شکل، موقعیت پیستون را نسبت به سرسیلندر تغییر می‌دهد و کورس پیستون کم یا زیاد می‌شود. این باعث تغییر نسبت تراکم می‌شود.

نیسان، نسبت تراکم این موتور را بین 8 تا 14 اعلام کرده بود که رقم دوم، حتی برای موتورهای تنفس طبیعی هم تراکم بسیار بالایی محسوب می‌شود. در خودروهای مجهز به این موتور، وقتی راننده، حداکثر قدرت را طلب می‌کند، مکانیسم چند اتصالی تغییر می‌کند و موتور با کمترین تراکم کار می‌کند. اما در حالتی که بار سبک است، مکانیسم دوباره به حالت حداکثر تراکم بازمی‌گردد.

موتور تراکم متغیر نیسان، در دو نسخه شامل 1.5 لیتری سه سیلندر و 2 لیتری چهار سیلندر عرضه می‌شود. اما متأسفانه، این پیشرانه‌ها موفقیت کمی را در實یت به دست نیاورده‌اند. از سال 2019 تاکنون، geen تست بر روی این موتورها انجام شده است. در اواخر سال 2023، اداره ملی ایمنی بزرگراه‌های آمریکا یا NHTSA، به دلیل گزارشات زیادی خرابی، موتورهای 1.5 لیتری و 2 لیتری تراکم متغیر نیسان را تحت بررسی قرار داد. در این موتورها، خرابی بلبرینگ‌ها و یاتاقان‌های شاتون‌های پایینی و بالایی مشکل‌ساز شده بود.

با توجه به آینده نامشخص نیسان و تمرکز روی خودروهای هیبریدی و الکتریکی، احتمالاً عمر موتور تراکم متغیر رو به پایان است. با وجود مزیت‌های تکولوژی تراکم متغیر، این فناوری در實یت از باقی پیشرانه‌های موجود، مؤثرتر نبوده است.