پلیس راهور برای دسته بندی وسایل نقلیه به کاربری آن برای، پلاک با رنگ اختصاصی صادر می کند. پلاک خودرو یکی از مهم ترین ابزارهای شناسایی وسایل نقلیه است که نقش اساسی در مدیریت ترافیک، اجرای قوانین، و حفظ امنیت عمومی دارد. هر پلاک با توجه به رنگ، طراحی و نوشته های روی آن اطلاعاتی مانند کاربرد خودرو، محل سکونت مالک و نوع خودرو را در اختیار قرار می دهد. در ایران انواع مختلفی از پلاک خودرو وجود دارد که هرکدام معنای خاص خود را دارند و دانستن این اطلاعات می تواند برای بسیاری از مردم مفید باشد.

اولین بار در دوران صدارت وثوق الدوله در سال ۱۲۹۸ شمسی بود که به درشکه ها و گاری ها پلاک هایی اختصاص داده شد. این پلاک ها به شیوه ای ساده طراحی شده بودند و شماره گذاری آن ها توسط اداره بلدیه (شهرداری) انجام می شد. با ورود اولین خودرو به ایران در سال ۱۳۰۵، شماره گذاری خودروها به صورت رسمی آغاز شد. در آن زمان خودروها دارای پنج پلاک بودند: نام کارخانه، آدرس مالک، شماره عقب، شماره جلو، پلاک مالیات.

سه سال بعد، یعنی در سال ۱۳۰۸، قانونی شامل ۳۲ بند برای شماره گذاری خودروها تصویب شد. در آن زمان تعداد خودروهای سواری شخصی در شهر به ۱۵۲۲ عدد رسید و پلاک ها به شکل نام شهر و چهار عدد ساده طراحی شدند. با افزایش تعداد خودروها، پلاک های خودرو دچار تغییرات اساسی شدند. ابتدا حروف الفبای فارسی به پلاک ها اضافه شد و سپس پلاک ها به شکلی درآمدند که نام شهر و عدد دو رقمی با هم ترکیب می شدند. در دهه ۱۳۷۰، پلاک ها با فناوری لیزری تولید شدند و در سال ۱۳۷۸ پروژه تعویض پلاک به طور رسمی آغاز شد. این پلاک ها دارای طراحی یکنواخت و سیستم شماره گذاری یکسان برای کل کشور بودند.

در ایران پلاک های خودرو به چند دسته تقسیم می شوند:
پلاک آبی : خودروهای دیپلمات و سفارت خانه های خارجی.
پلاک سبز : خودروهای نظامی.
پلاک زرد : خودروهای عمومی و کشاورزی.
پلاک قرمز : خودروهای دولتی.
پلاک سفید : خودروهای شخصی، معلولین و جانبازان و خودروهای گذر موقت.
پلاک تاریخی : خودروهای قدیمی و با ارزش.
پلاک خاکستری : خودروهای ارتش.

حتی می‌توان گفت این پلاک ها امروزه جزء شناسنامهٔ هر خودرو محسوب می شوند.