نسل کاملی از رانندگان، رانندگی را با خودروهای موتور عقب آموختند. این نوع خودروها در دهه‌های 50 و 60 به‌شدت محبوب شدند زیرا به اعتقاد شرکت‌های خودروسازی، قرار دادن موتور در عقب هزینه تولید خودرو را کاهش می‌دهد، فضای کابین را جادارتر می‌کند و ابعاد کلی خودرو را جمع‌وجور نگه می‌دارد. بااین‌حال، اکثر خودروسازان با همان سرعتی که سراغ خودروهای موتور عقب رفتند، از این ترکیب فاصله گرفتند، زیرا سلیقه‌ها تغییر کرد. در این مقاله، نگاهی به خودروهایی که اوج شکوه این ترکیب را نشان می‌دهند می‌اندازیم و دلایل افول آن را بررسی می‌کنیم.

وزن، هزینه و محدودیت‌های جانمایی، چندین خودروساز را پس از جنگ جهانی دوم به سمت چیدمان موتور عقب سوق داد. دانته جاکوزا، مهندس فیات، در کتاب خود توضیح داد که چرا این شرکت ایتالیایی ترکیب موتور عقب را برای فیات 600 و سپس فیات 500 انتخاب کرد:

عامل تعیین‌کننده‌ای که من را به چیدمان موتور و گیربکس در عقب سوق داد، هزینه بود. ترکیب موتور جلو به دلیل مزایای فنی انتقال قدرت محرک جلو و فضای بیشتری که برای بدنه فراهم می‌کرد، جذاب بود اما برای یک مدل اقتصادی با ابعادی که ما در نظر داشتیم، بسیار گران‌تر از چیدمان موتور عقب تمام می‌شد.

اگرچه او فقط در مورد فیات حرف میزند اما توضیحاتش نشان می‌دهد که چرا اکثر خودروسازان به چیدمان موتور عقب روی آوردند.